Ben kapandığımda 11 yaşındaydım. Kendi isteğimle kapandığımı düşünüyordum ve soran herkese öyle diyordum ama aslında bunu istediğime inandırılmıştım. Ailemdeki herkes kapalı olduğu için başka bir seçeneğim olduğunu bile düşünmüyordum. Ailem zorla başörtüyü alıp başıma takmasa da sürekli baskı yapıyordu. En sonunda kabul ettim. Annem çok mutlu oldu “Seninle gurur duyuyorum, sen Allahın sevgili kulusun, sen de diğer kızlar gibi sıradan olabilirdin ama Allahın emirlerine uymayı seçtin.” dedi. Oysa benim tek isteğim sıradan olmaktı. O zamanlar bunun farkında değildim tabii ama dışarı ilk çıktığımda ne kadar berbat hissettiğimi çok iyi hatırlıyorum. İlk saniyesinden pişman olmuştum. Sonraki gün okula gittiğimde herkes çok şaşırdı ama okulum imam hatipti bu yüzden yadırganmadım ama ingilizce hocamızın bakışını asla unutamıyorum. Kendisi seküler olarak nitelendirilebilecek bir insandı ve beni çok severdi. Senden bunu beklemezdim tarzı bir şey söyledi. Eve ağlayarak gitmiştim hemen açılmak zorundayım diye yalvarmıştım anneme.
O tabi ki kabul etmedi beni vazgeçirmeye çalıştı ve başardı da. Yalnız bu çok kısa sürdü. Sonraki zamanlarda da açılmak istedim ve annemle yine konuştum ama izin vermedi. ama benim isteğim bu sefer hiç gitmedi, kapalı olduğum her gün açık olmanın hayalini kurdum. Tabi ki bu diş görünüşüme de yansıdı. Boynumu kapatmıyor, tesettüre uymayan şekilde giyiniyorum. Kapalı olduğum her saniye kendimden tiksiniyorum. Annemle tekrar konuşmak istiyorum fakat bu cesareti bir türlü kendimde bulamıyorum. Ayrıca babamdan da korkuyorum, çünkü hasta ve onu üzmek istemiyorum. Ne yapacağımı gerçekten bilemiyorum. Umarım buraya bir dahaki yazışımda başarmış olurum. Her şey gönlümüzce olsun kızlarım♡