Ben 21 yaşındayım, 4 yıldır bu meseleyi düşünüyorum. Son bir yıldır lafını bile açmadım. Ancak anneme ne zaman bu düşünce ile gelsem çok katı yaklaştı. Beni artık desteklemeyeceğini söyledi. Tüm maddi ve manevi destekten mağdur kalmamak için başımı kapatıyorum. Trajik bir öyküm yok belki ama kaybolmuş hissediyorum. Ailem ile aramdaki tek bağlantı bu kumaşmış gibi ama ben nefes alamıyorum. Başımdaki bezi atmak istiyorum, yapamıyorum. Düşünüyorum, olmuyor. Konuşmak istiyorum, sözlerim boğazıma diziliyor. Oysa çok dindar bir insanmışım küçükken, yasin’in ilk iki sayfasını ezbere okurmuşum. Neden böyle oldum bilmiyorum ama artık eskisi gibi hissetmiyorum, dinsizlik değil bu. Ben sadece yazın bile kısa kollu giyinebilmek istiyorum.
Comment (1)
Merhabalar birkaç bir şey söylemek istiyorum sana belki destek olur bu cümlelerim sana,
Bir insanın kafasındaki başörtü kişi isterse takar isterse takmaz takmayan insan dinsiz imansız olmaz ve bunun için de kendi öz evladini karşına alarak eğer bu başörtüsünü takmazsan seni desteklemeyeceğiz gibi bir şey söylenmesi ise gerçekten çok yanlış bir şey zor bir süreçten geçiyorsun sarsıntılı bir olayın içindesin elinden geldiğince anlaşmaya çalış konuşmaya çalış güzel güzel anlatmaya çalış çünkü konuşmaktan başka hiçbir yol yok konuşa konuşa anlata anlata bir şeyleri kafasına sokmaya çalışacaksın annenin ve babanın sağlıcakla kal iyi bak kendine