Merhaba, ben küçük bir yerde doğdum büyüdüm. Çok tutucu olmayan muhafazakar bir ailem var. Küçük yerde büyüyen neredeyse çoğu kadının yaşadığı şeyleri yaşadım ben de. Ataerkil bir aile, sürekli hizmet edilmeyi bekleyen erkekler. Ben de mecburen bunlarla mücadele ederek büyüdüm. Üniversite için ayrıldığımda çoğu şeyin farkına vardım. Aslında hep bildiğim şeyleri çok geç farkettim. Abim ile küçükken çok da hoş olmayan oyunlarımız oluyormuş. O dönemde anlayamamıştım ve bir anda insan fark ediyor, o an çok ağır. “Ben bununla ne yapacağım.” dedim. Çok uzun bir süre kimseye söyleyemedim. Kısa bir süre psikoloğa gittim. Neyi aştığımı bilmiyorum ama bazı yaşanmışlıklar değişmiyor. İnsan bazen sadece paylaşmak istiyor ve maalesef yalnız değilim. Taciz heryerde var. Çoğu çocuk ve kadın buna maruz kalıyor. Yalnız değiliz.