Merhaba, ben 17 yaşımda kendi içimde hala çocuk ama dışarda 10 yaşından beri kadın olarak görülen bir bireyim. Kendimi bildim bileli müzik dinlemem yasak, bazen sadece telefonun sesini en kısığa ayarlayıp kulağıma dayamak yerine telefonu son ses açıp özgürce müzik dinlemek istiyorum. Bazen de sadece odamda tıkılıp kalmak yerine bahçeye de olsa dışarı çıkabilmek istiyorum. Evde bu sıcakta sırf babam beni görmesin diye elbise giymek yerine kısa kollu ve pantolon da olsa giyebilmek istiyorum.
Lise tercihimi yaptığım senelerde şehrimdeki tüm liselere gidebilecekken not ortalamasıyla alan bir İmam-hatip’e gitmemek istiyorum. Ne zaman kapandığımı bile bilmiyorum; tek bildiğim 10 yaşıma geldiğimde artık tamamen kapalı olmam. Ortaokulda hafızlık kursuna gönderildim. Hocalarım tarafından psikolojik şiddete uğradım ve en sonunda “Sen bir şey yapamazsın.” denerek atıldım.
Eve geldiğimde annemin bana söylediği ilk şey -hala söylemeye devam ettiği- “Hafız olmak sana değer katacaktı; yoksa seni bu halinle kimse almaz.” oldu, ve bana sadece iş yaparsam bu evde barınabileceğim söylendi. Daha sonraki günlerde annem tarafından hem fiziksel hem psikolojik şiddete uğradım. Arada bir gelip bedenimle dalga geçer ve bana eğer açılırsam beni öldüreceğini söylerdi.
Kendimi rahatlatmak için günlük tutmaya, bazen şiir yazmaya başladım. Daha sonra annem onları buldu, önce dalga geçti ve daha sonra onları yaktı. Akademik açıdan başarılı bir öğrenciyim ama aileme göre ben iyi bir meslek sahibi olsam bile ev işi yapmadıkça bir hiç olacakmışım, çünkü ben pısırık, hiç arkadaşı olmayan biriymişim; beni böyle kimse almazmış. Ama ben böyle değildim; hayattan keyif alan, konuşan, gülen bir çocuktum.
Çocukluğumu benden “Diğer 10 yaşındaki çocuklar oyun oynuyor, siz Kur’an okuyorsunuz. Allah sizi daha çok seviyor.” diyerek aldılar. Arkadaşım yok evet, çünkü ben küçükken yaşıtlarım tarafından fazla büyük durduğum için kabul edilmedim. Ya da şu an bazen beni 30 yaşında sanan bile oluyor.
Ben artık çocuk olabilmek istiyorum, bunu bugün yazmamın, kendi iç isyanımı yaşamamın sebebiyse bunun imkansız olmadığını anlamam oldu. Bir gün artık ekonomik olarak aileme ihtiyaç duymadığım o gün açılacağım, istediğimi düşüneceğim. Beni evlenene kadar ailemin, evlenince de kocamın malı olarak gören bu sistemden çıkacağım. Bir gün başardım yazabilmek dileğiyle…
“Kendimi bildim bileli müzik dinlemem yasak” için 2 yanıt
Merhaba bunu görecek misin bunu yazdığın günden beri hayatında ne değişti bilmiyorum büyük ihtimalle bu yazı da hayatında bir şey değiştirmeyecek ama belki yüzünde bi gülümseme oluştururum. Bugun 8 mart ve tüm kadınlar kız cocukları olarak senin için çabalayacağız artık yalnız değilsin hiçbir zaman yalnız olmadın senin bir sürü kız kardeşin ablaların var ve eminim ki nasıl bu korkunç düzende biraz daha şanslı olan bizler senin gibiler için çabalıyorsak bir gün sen de bu prangalardan kurtulacak ve istediğini yaparken diğer kız cocukları için çabalayacaksınız tüm kadınlar kız cocukları adına sarılıyorum sana tüm şarkılar senin adına çalacak artık iyi ki varsın 🙂
Merhaba bunu okuyacak mısın bilmiyorum ve bu mektubu yazdığından beri hayatında neler değişti onu da bilmiyorum umarım bu yorum gülümsemeni sağlar. Bugün kadınlar günü ve senin gibi kız çocuklarının kadınların haklarını yaşamak istemelerini savunduğumuz gün . Bugünkü her direniş senin için sen cok özel ve güzel bir kızsın eminim ki bu kötü günler geçecek o şarkıları son ses dinliceksin özgür olacaksın ve tıpkı kendi çocukluğunu yaşayan kız çocuklarına ses olacaksın. Sakın yalnız olduğunu düşünme bizler senin ablaların kız kardeşleriniz ve seni çok seviyoruz artık tüm şarkılar senin için çalacak tüm kulaklarda iyi ki varsın bunu hiç unutma çok değerlisin:)