Merhaba, ben 17 yaşımda kendi içimde hala çocuk ama dışarda 10 yaşından beri kadın olarak görülen bir bireyim. Kendimi bildim bileli müzik dinlemem yasak, bazen sadece telefonun sesini en kısığa ayarlayıp kulağıma dayamak yerine telefonu son ses açıp özgürce müzik dinlemek istiyorum. Bazen de sadece odamda tıkılıp kalmak yerine bahçeye de olsa dışarı çıkabilmek istiyorum. Evde bu sıcakta sırf babam beni görmesin diye elbise giymek yerine kısa kollu ve pantolon da olsa giyebilmek istiyorum.

Lise tercihimi yaptığım senelerde şehrimdeki tüm liselere gidebilecekken not ortalamasıyla alan bir İmam-hatip’e gitmemek istiyorum. Ne zaman kapandığımı bile bilmiyorum; tek bildiğim 10 yaşıma geldiğimde artık tamamen kapalı olmam. Ortaokulda hafızlık kursuna gönderildim. Hocalarım tarafından psikolojik şiddete uğradım ve en sonunda “Sen bir şey yapamazsın.” denerek atıldım.

Eve geldiğimde annemin bana söylediği ilk şey -hala söylemeye devam ettiği- “Hafız olmak sana değer katacaktı; yoksa seni bu halinle kimse almaz.” oldu, ve bana sadece iş yaparsam bu evde barınabileceğim söylendi. Daha sonraki günlerde annem tarafından hem fiziksel hem psikolojik şiddete uğradım. Arada bir gelip bedenimle dalga geçer ve bana eğer açılırsam beni öldüreceğini söylerdi.

Kendimi rahatlatmak için günlük tutmaya, bazen şiir yazmaya başladım. Daha sonra annem onları buldu, önce dalga geçti ve daha sonra onları yaktı. Akademik açıdan başarılı bir öğrenciyim ama aileme göre ben iyi bir meslek sahibi olsam bile ev işi yapmadıkça bir hiç olacakmışım, çünkü ben pısırık, hiç arkadaşı olmayan biriymişim; beni böyle kimse almazmış. Ama ben böyle değildim; hayattan keyif alan, konuşan, gülen bir çocuktum.

Çocukluğumu benden “Diğer 10 yaşındaki çocuklar oyun oynuyor, siz Kur’an okuyorsunuz. Allah sizi daha çok seviyor.” diyerek aldılar. Arkadaşım yok evet, çünkü ben küçükken yaşıtlarım tarafından fazla büyük durduğum için kabul edilmedim. Ya da şu an bazen beni 30 yaşında sanan bile oluyor.

Ben artık çocuk olabilmek istiyorum, bunu bugün yazmamın, kendi iç isyanımı yaşamamın sebebiyse bunun imkansız olmadığını anlamam oldu. Bir gün artık ekonomik olarak aileme ihtiyaç duymadığım o gün açılacağım, istediğimi düşüneceğim. Beni evlenene kadar ailemin, evlenince de kocamın malı olarak gören bu sistemden çıkacağım. Bir gün başardım yazabilmek dileğiyle…