Merhaba, birçoğunuzun yazdıklarını okudum ve bunu yazarken pek çok yazım hatası yapacağımı düşünüyorum çünkü en mutsuz ve üzgün halimle yazıyorum. Ben 13 yaşında 9. sınıfa başlayacak biriyim ve 8 yaşında ani bir hevesle abimi kıskanmamdan dolayı kapanmıştım. Ancak büyüdükçe ve 7. sınıfa geçtiğimde artık istemediğimi ve beni zorladığını fark ettim. (Kız ortaokulunda okudum.)
Kendim olmadığımı, istediğimin bu olmadığını anladım ve bir yandan da kendimi suçlu buldum. Tek benim böyle hissettiğimi, diğerlerinin beni yargılayacağını düşünüp 8′ kadar kimseye demedim, ancak 8’in başında aileme yavaştan anlatmaya başladım.
Beni ilk başta dikkate almadılar, sanki şaka yapıyormuşum gibi davrandılar ve bildiğiniz gibi LGS sınavına hazırlanmamı, sonra konuşmamı söylediler. Ben de kendimi hem ders çalışırken hem de kendimle savaşırken buldum. Odaklanarak bu hale geldim ve anneme söyledim, babama söylememesini istediğimi, beni dinlemedi. Babama, anneanneme hatta dedeme bile dedi. (Anneannemler bu konulara herkesten daha çok bağlılar, en çok da onlar tepki verdi.)
Babam öğrenince 13 yaşındaki bana benim cinsel bir obje olmak istediğimi, sadece erkekler için bunu istediğimi söyledi. (Ancak o zamana kadar hiçbir erkekle konuşmama izin verilmedi. Otobüste bile bir erkeğin yanına oturtmazlardı. Bir erkek oturursa yanıma, kalkardım yerimden.) Ayrıca açılırsa beni evden kovacağını ve evinde açılırsam benim gibi şeref ve haysiyet yoksunu bir insanla yaşayamayacağını söyledi. Beni o*ospu olmakla suçlayıp aşağıladı ve ben artık ne yapmalıyım bilmiyorum. O günden beri bir kez ağzımı açmadım ama lisede kapalı olmak istemiyorum.
Gizlice açılmayı düşündüm, gideceğim lisenin müdürü babamın arkadaşı, o söyler ve ben artık hayattan ve kendimden bıktım. Beni dinden soğuttular ve cinsiyetime karşı bir öfke ve erkeklere karşı bir nefrete sürüklendim.
Kız olduğum için kendimden, erkeklere böyle bir emir verilmediği için erkeklerden nefret ettim. Ben cinsel obje nedir onu bile bilmeyen bir insanken bir başörtüsü yüzünden onun yerine konuldum. Ben ne yapmalıyım? Lütfen biri bana yardım etsin. Kendimi yalnız ve tek hissediyorum. Sadece bütün olanlar benim hatammış gibi geliyor.
Psikolojik olarak çöktüm. İnsanlardan nefret ediyorum; bana bunu yapanlar onlar oldukları için… Lütfen biri bana akıl versin, istemediğim bir hayat yaşamak istemiyorum. Mutlu olmak istiyorum ancak en çok da yaşıtlarım gibi bir *ÇOCUK* olmak istiyorum, yetişkin bir kızmışım gibi davranmalarını sevmiyorum.
“Yaşıtlarım gibi çocuk olmak istiyorum” için 2 yanıt
Okurken ben de böyleydim dediğim o kadar çok benzerlik fark ettim ki… Ama ben 1 seneyi aşkın bir süre önce açıldım. Evet, ailenin sana saygısı azalıyor gibi geliyor en başta ama sonradan sevgilerini hiçbir şeyin değiştiremeyeceğini anlıyorsun. Sancılı bir dönem ama atlattıktan sonra edilen küfürleri, fevri hakaretleri yine sen bağışlayacaksın. Bana orospu diyen insan, açıldığımda hem gülerek hem de biraz gözleri dolarak benden ilk özür dileyip sarılan, saçlarımı okşayan babamdı. Umarım istediğin gibi olur ve er geç seni zorlama olmayan konularda zorladıkları İçin pişman olurlar.
Öncelikle açıldın mi bilmiyorum ama aradan 7.5 ay geçmiş. Bende 13 yaşındayım hatta çok yakında 14’e gireceğim. İğrenç bir ailede büyüyorum.Daha 1 saat önce babamla kavga ettik,onunla bir daha asla konuşmayacağımı ve affetmeyeceğimi söyledim. En son küslüğümüz 6 ay sürmüştü,sonra vicdanım sağ olsun affetmiştim onu,şimdi yine başa döndüm,bir kaç kez intihar etmeyi düşündüm ama bu dünyada istese uğruna öleceğim 4 kişi olduğu için yapmadım,bu 4 kişi biyolojik ailem değildi ama 3 tane kardeşim diyelebileceğim kız arkadaşlarım ve çok sevdiğim bir kişi daha var anlamışsınızdır zaten. Hepinize başarılar,pes etmeyin ama kimseyi de affetmeyin,sizi üzen insanlar anne babanız da olsa çıkarın hayatınızdan,yurtları arayın,sevgi yurtlarına gidin. Polisi arayın beni okutmuyorlar diye. Korkmayın lütfen,ben bu zamana kadar hep korktum hep geriye çekildim,ama artık baş eğen değil baş eğdiren bir kız var karşılarında… 🖤