Merhabalar, bu hayatta tek istediğim şey ailemin yanımda durmasıydı; o da olmadı. Doğduğumdan beri oturduğumuz ev bir aile apartmanı. Baba tarafı, babaannem ve amcamlar dört bir yanımızda. Onlar da çok muhafazakar, ailedeki tüm kadınlar kapalı, çocukları (kuzenlerim) Kur’an kurslarında yetişiyor, yengelerim falan da hep Kur’an hocası.

Ailede okul okuyan tek kişi benim. Lise son sınıfım. Okumamam için zamanında o kadar baskı yapıldı ama annem ve biraz da babam sayesinde okul okuyabildim. Doğduğumdan beri onların baskısı hep üzerimizde. 2 yıl önce, yazın, aileme açılmak istediğimi defalarca söyledim ama tabii ki sonu hep acı, hüsran. Annem yıkıldı, “Bu çevrede yapamazsın, tüm herkes kapalı. Ne derler şimdi? Üstelik çok günah.” dedi. Babam ise “Konusunu bile bir daha açma, öyle bir şey imkansız.” dedi. Böyle yapacaklarını biliyordum fakat yine de söylemeye cesaret etmiştim. Fakat o gün bugündür konusunu korkudan hiç açamadım. 7. sınıfta kapandım, yani yaklaşık 5 senedir kapalıyım.

Böyle kendimden nefret ediyorum ve özgüven eksikliği yaşıyorum. Üniversiteye geçince açılsam ailemi kaybetmekten korkuyorum. Şimdi gizli gizli açılsam okuldan alırlar diye korkuyorum. Kısacası ne yaparım bilmiyorum. Ben de diğer insanlar gibi özgür olabileceğim bir ailede doğmak isterdim.