Çok uzun zamandır boğuştuğum düşünceleri internete yazınca benim gibi bir sürü kız olduğunu gördüm ve ben de içimi boşaltmak istiyorum. Öncelikle ben 18 yaşımdayım. 11 yaşımdayken çevrem sürekli böyle insanlarla dolu diye kapanmıştım. O zamanlar ailem bana “Bu ciddi bir karar, eğer bunu yaparsan geri dönüşü yok.” dememişti.

Kapandım, onlar mutlu oldu, beni sevdi ve bitti. Ama küçük yaşta kapalı olmak çok zor bir şeydi. Anlamını bilmediğin bir şeyi kafanda taşıyorsun ve bir kesimi temsil ediyorsun. İnsanlar seni gördüğünde tanımadan kolayca etiketler yapıştırabiliyor. Okulum bir kız okuluydu ve en yakın arkadaşlarım açıktı. Her gün saçlarını farklı şekilde yaparak gelirlerdi ve onlara hep hayranlıkla bakardım, ama içimde tutardım bunu. Kimseye demezdim. Hem herkes beni böyle seviyordu, doğru olan buydu ya onlar için…

Günler geçti ve ben liseye geçtim. Başörtüden gittikçe uzaklaştım. Kafamı kaldırmaya bile utanan bir kız oldum. Özgüvenim olmadı hiçbir zaman. Diğer kızlar içinden geldiği gibi davranırken ben hep kendimi bir şeylerden uzaklaştırır oldum. Artık kendime hiçbir şeyi yakıştırmamaya başladım. Sanki güzel kıyafet giymeye benim hakkım yoktu. Bakım yapmaya benim hakkım yoktu. Çünkü ben artık bana ait olmayan bi görüntüye hapsolmuştum. En sonunda ikna oldum; ben kapalı olmak istemiyorum. Peki bunun için ne yapabilirdim? Tabii ki de aileme sormalıydım. Ama benim ailem de tıpkı Türkiye’deki birçok aile gibi…

Mesela size ailemi tanımanız için yaşadığım ufak bir olayı anlatayım: Bir gün saçımı kesmiştim. Dünyanın en mutlu insanı falan olmuştum. Sofraya oturdum. Babam saçlarımı gördü, sinirlendi birden. Vay efendim niye saçını kestin, hoşuma gitmediğini bilmiyor musun… “Neden baba? diye sorduğumda “Bugün saçını kesen yarın başını açar.” demişti. Yemin ederim o öyle deyince kanım öyle bir donmuştu ki… Annem durur mu, o da “Saçmalama, kızımız asla böyle bir şey yapmaz.” demişti, sanki kötü bir işe karışmamdan bahsediliyormuş gibi…

Korkuyorum… Hayatım boyunca bu istemediğim maskeyi takmaktan korkuyorum. Eğer aileme söylersem beni mahvederler, eve kapatırlar. Ama ben özgür olmak istiyorum, saçlarımı rüzgarda hissedebilmek ve en önemlisi kendim olmak istiyorum. Akrabalar da küçümser ama beni onlar ilgilendirmiyor, ben sadece ailemin benim yanımda durmasını istiyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Ya hep böyle kalırsam… Ailemin beni böyle kabul etmesinin bir yolu yok mu? Ya da biz olmadığı gibi davranmak zorunda olan, eğer kukla olmazsa kendi kanı tarafından reddedilen insanlar mı olacağız hayatımız boyunca…