Merhabalar. 8. sınıftan liseye geçerken annem tarafından zorla kapatıldım. Kapandığım günü asla unutamam, bende büyük bir yara bıraktı. Anneanneme gidecektik o gün ve ben 1 haftadır bu baskı yüzünden evden çıkmıyordum. Hazırlandım, saçımı topladım, tişört-pantolon giydim. Annem “Bu halin ne senin? Kafanı kapat.” dedi. “Gelmeyeceğim, karnım ağrıyor.” dedim ve gitmek istemedim. Fakat beni baskılıyordu. Eline tahta sopa aldı ve bana vurmaya başladı. Dayak yemekten yerde kıvranıyordum. Her yerim mosmor olmuştu. 14 yaşında bir çocuk olduğum için kendimi ifade edemeyip koruyamıyordum. O şekilde dışarı çıktım ve olmak istediğim gibi değildim.

O sene kız meslek lisesine gittim. Annem zorla en üst tercihime yazmıştı. Özgüvenim o kadar düşüktü ki kimseyle konuşamaz hale gelmiştim, insanların gözlerinin içine bakamıyordum. Her şalımı yaptığımda lanet ediyordum, dini sorguluyordum. Her gece ağlıyordum. Tüm hayatım boyunca istemediğim bir şeyi yapmak zorunda olmak bana ağır geliyordu.

Üniversiteyi kazandım, bu bana hayatımda özgürlüğe karşı bir yol yapacaktı. Üniversiteyi de kapalı bir şekilde bitirdim ve içimde hep bir ukdeydi açılmak. 3 hafta önce mezun oldum. Artık ne ellerinde yakacak olan bir okulum ne de bana el kaldıracak cesaretleri vardı. Bu süreçte annemin düşünceleri değişti. Gaddarlığı ortadan kalktı. Yanımdaydı. Peki ya babam denen adam? Küçüklükten itibaren bana ve anneme çok şey yaşatmıştı. Sebepsiz yere çok dayak yemiştim. Karakolluk olduğumuz zamanı bile hatırlıyorum. Onunla konuşamıyorum, aynı odada bile bulunmak beni rahatsız ediyordu. Yüzüne bakamıyordum ki, bırak “Açılacağım.” diye karşısına geçmeyi.

O gün bugün oldu. Tam bugün sabah açık bir şekilde dışarı çıktım. Çıkmadan önce annem babamı aradı ve söyledi. Kabul etmedi. Asla kabul etmedim ve kapıdan çıktım gittim. Korkuyordum, korkuyorum. Tanıdıklar yargılar gibi bakıyordu sabah. Fakat umrumda değil diğer insanlar. Bu süreçte ne olacak bilmiyorum.