Merhaba. Buraya bana biraz cesaret olması için yazıyorum, çünkü şu an en çok ona ihtiyacım var. Ben 5.sınıfta ilk kez regl olduğumda hiç düşünmeden kapandım. O dönemler bunun tamamen kendi fikrim olduğuna inanıyordum, imam-hatip’e gidiyordum ve öğretmenlerim resmen beynimi yıkıyordu. Regl olur olmaz küçücük bir çocuk kapanmak zorunda olduğu için kendi isteğiyle kapanamaz çünkü.

İlk zamanlar her şey iyiydi aslında, namazlarımı kılıyordum. Hatta ilk kapandığım yıllarda pantolon giymek günah diye kocaman etekler alıp giyiyordum. O dönemki fotoğraflarıma bakınca bile içim daralıyor. Sanki 11-12 yaşında cıvıl cıvıl bir çocuk değil de kocaman kadın gibi görünüyormuşum. 🙂

Neyse, gel zaman git zaman artık yapamamaya başladım. Liseye geçince açılmak istediğimi önce yakın arkadaşlarıma söyledim sonra anneme, yapamadım tabii, o dönem beni hep kapalı tanıyan lise arkadaşlarımdan korktum. Dedim ki üniversiteye geçince, geçer geçmez yapacaksın. Geçtim şimdi geçmesine, ama yine yapamadım, her yapamayışımda kendimle yabancılaştım.

Olduğum kişi ve başörtüm bir türlü uyuşmadı birbiriyle. Kendimi dışarıda görmekten, başörtülü halimle aynalara bakmaktan korkar oldum. Her yıl bir sonraki yıl için başörtülü olmamayı diledim, şimdi 21 yaşındayım. Düşününce her şeyi ailemin istediği gibi yapan bir çocuğum hala.

Bana tıp yazmamı söylediler, tıp yazdım. Bana başörtümü çıkarmak çok günah, hem herkes çok üzülür dediler. Kimse üzülmesin diye kendimi üzdüm, şimdi büyüyememiş, genç bir kadın vücuduna takılı bir çocuk gibi hissediyorum kendimi.