İçten çoktan karar vermiş olsa da dıştan hala istemediği bir dünyaya ait olan biriyim. 11 yaşımda baskıyla kapandım, halbuki hayatımın hiçbir zamanında örtü takmaya özenmemiş, böyle bir isteğe sahip olmamıştım. Saçlarımı hep özenle yapar, kıyafetlerimi hep özenle seçerdim. Yaşım küçük olmasına rağmen hep sevilen biriydim ve özgüvenim çok yüksekti. Ama 11 yaşında zorla kapandıktan sonra hareketlerimle kapalı olmam bağdaştırıldı ve ben kendi karakterimden ötürü, yaptığım şeyler yüzünden kapalı olduğum için çevrem tarafından ayıplandım.
Ortaokulu özel ve dindar bir okulda okuyordum ve bir gün beni kızlar ve erkeklerin ortasına oturttular ve onlara 11 yaşında bir kız olarak kapalı olmanın faydalarını anlatmamı istediler. O an şaşkınlıktan ne diyeceğimi şaşırdığımı hatırlıyorum. O zamandan itibaren ben yavaşça özgüvensiz, daha sessiz ve oldukça duygusal birine dönüştüm. Ve hiç büyüyemedim, kendimi hep küçük hissettim. Çünkü saçlarımı saklamam gerekti ve sadece annemin izin verdiği zaman açabilirdim. Annemi çok sevsem de örtü konusunda ben ve kardeşlerime çok baskı yaptı ve hala yapmakta.
En kötüsü ise benim örtüyü bırakmamı kendi sağlığı ile bağdaştırması… Ben saçlarımı açınca kalp krizi geçireceğini, öleceğini ya da benim ölmemi, kaybolmamı söylüyor. Kendimi çok çaresiz hissediyorum. Üstelik yaşım da küçük değil. Ama hala annemlerle yaşıyorum ve onların kurallarına tabiyim. Annemin tehditleri beni yalancı biri yaptı ve yalancı birine dönüşmem beni hem kendimden hem de annemden soğutuyor. Benim için verdiği emeklerin çok farkındayım ama beni her halimle sevememesi beni hem çok üzüyor hem de öfkelendiriyor.
Bu dünyada beni ben olduğum için sevmeyen, arkamı döndüğümde kollarını bana açan, sırtımı sıvazlayan bir annem ve babamın olmaması, onların bir ürünü olmamı istemeleri beni depresyona sürükledi. Üstelik onların olmadığı yerlerde açılmayı denedim ve hiç bu kadar kendim gibi hissetmediğimi fark ettim. Ama bunu hala onlara söyleyemediğim için kendimi sahtekar gibi hissediyorum. Ben sadece kendim olmak istiyorum ve 26 yaşında olan ben, 11 yaşındaki benin özgüvenine ve mutluluğuna tekrardan sahip olmak istiyorum, ancak arkamda bırakacağım enkazdan korkuyorum. Bunu nasıl yapacağımı veya nasıl yapmam gerektiğini bilmiyorum. Ben artık sadece gerçek anlamda yetişkin olmak istiyorum
“Sadece annemin izin verdiği zaman açabilirdim” için bir yanıt
yazdıklarını okurken bir an ben yazdım sandım annenin cümleleri hareketleri o kadar aynıyız ki anlatamam… eğer konuşmak istersen bana ulaş lütfen çünkü bende senin gibiyim ve aşırı zorlanıyorum