Benim hikayem aslında benim isteğimle başladı. Kendi isteğimle 16 yaşındayken arkadaşımla birlikte kapandık. O sınıfımıza doğudan gelmişti. İlk zamanlar bana kapanmak istediğini söylediğinde kendisinin yapabileceğini söylemiştim ama sonra içimde mi varmış, yoksa o zamanlar daha mı inançlıymışım bilmiyorum, birlikte kapandık. Ama aramızda şöyle bir fark var ki benim annem açık. Annem de zamanında kapanmak istemiş ama babam istememiş. Tıpkı ben kapanmak istediğimde olduğu gibi.
Şu an 24 yaşındayım ve kapalı olduğum için bir iş görüşmesinden red yemem üzerine bunları yazıyorum. Belki de son damlayı taşıran olay bu. Ya da dediğim gibi daha inançsızım artık bilmiyorum. Ama aynaya baktığımdaki kızı sevmiyorum. Üstelik güzellik takıntım da var her halimle makyajsız bile güzel olmayı seviyorum. Ama kapalıyken böyle bir şey mümkün değil. Suratıma bir şey sürmeden örtüyü taktığımda soluk oluyorum. Ama açıkken hiçbir şey sürme ihtiyacı duymuyorum. Yani kapalı olmak beni daha çok makyaja itiyor.
Saçım, kıyafetim içime sinmediğinden yüzümle kamufle etmeye çalışıyorum. Bilmiyorum kendimi zaten kapalı bir şekilde evli ve anne olarak düşünemiyorum. Sanki kapalı bir anne olsam yaşlı, bakımsız görünecekmişim gibi. Çok istiyorum ama cesaretim mi yok yoksa pişman olmaktan mı korkuyorum, bilmiyorum. Ama çok yoruldum kendimi eksik hissetmekten. Sanki kapalıyken insanlar beni ciddiye almıyorlarmış gibi. Bunların hepsi bir kuruntu mu yoksa gerçekten böyle mi düşünüyorum? Benim gibi olan varsa ne olur iletişime geçelim, konuşmaya çok ihtiyacım var.
“Sanki kapalıyken insanlar beni ciddiye almıyorlarmış gibi” için bir yanıt
Anlattığın şeyleri düşününce benzer durumlarda olduğumuzu hissettim. Ben de 14 yasında kapanmıştım şu an 19 yaşındayım. Kapalı olunca toplumdaki herkes senin üstünde fikir beyan etme hakkına sahıp oluyor ya da direkt tesettürünle yargılayabiliyorlar. Ben de tesettürlü olunca makyaj yapma ihtiyaci hissediyorum sürekli ve çokça da yapıyorum. Güzellik takıntısı konusu benı de çok düsündürüyor. Bu konuda tedavi görüyorum. Kapalı olduğum için mi kendimi beğenmiyorum yoksa direkt kendimi beğenemediğim için suçu başka şeylerde mi arıyorum emin değilim. Bazen düşünmeden anice verdiğimiz kararlar bizi çok uzun bi süre takip edebiliyor. Gerek sosyal hayatta ciddiye alınmamak ve sürekli eleştirilere maruz kalmak her kesimden inanılmaz yıpratıcı bir şey. Ben de kapalıyken sanki sürekli insanlar beni yargılıyor ya da ciddiye almıyor gibi hissediyorum ve bu nası aşılır tam emin değilim. Tek düşünmek bu konuları çok boğucu olabiliyor, istersen konusabilirz