Ben 18 yaşındayım. 13 yaşımda kendim isteyerek tesettüre girdim. Ne olacağını, nasıl giyineceğimi hiç düşünmemiştim. Bunu “Zaten bir gün yapacağım, Allah’ın emrettiği bir şey, O istiyorsa bir bildiği vardır.” diye düşünerek, ertelememin bir anlamı olmadığını kendime söyleyerek yaptım.

Başta her şey çok güzeldi. Kapandığım ilk gün ufak ufak kar yağmıştı, çok mutluydum. Ama şu anda başörtüm beni boğuyor. İsteyerek yapmıyorum bir senedir. Üniversiteye gideceğim bir sene sonra. Kendim gibi görünmek istiyorum. İnsanlar artık beni başörtümle tanımlamasınlar istiyorum. Tiyatroya da ilgim var mesela, bu tarz etkinliklere hep katılmak istemişimdir ama oynarken “nene” olacağımı biliyorum. Çoğu etkinlikten kısıtlanıyorum. Zaten özgüvensizdim, iyice özgüvensiz oldum artık. Yaşımdan büyük gösteriyorum.

Lisem bu sene bitti, giydiğim kabanımla müdür yardımcısı beni veli sanmıştı, 10. sınıftayken daha. Ablamı üniversiteye kaydederken beni üniversite öğrencisi sanmışlardı. Büyük görülmekten çok yoruldum. Çok mutsuzum, çıkış yolum yokmuş gibi hissediyorum. Ailem hislerimi bilmiyor, hâlâ mutlu bir şekilde sürdürdüğümü sanıyor.

Aileme gelirsek.. Onlara ilk kararımı açıkladığımda “Ya sonra açılmak istersen? Emin misin?” diye tepki verdiler. Çünkü onlara göre açılmak büyük günah ve bunu kabul etmezler. Ben de “Açılmam, eminim.” dedim ve 5 yılla bu zamana kadar geldim.

Hâlâ Müslümanım, kendi içimde sorgulamalarım oluyor tabii. Ama açılınca Müslümanlıktan çıkmayacağım. İbadetlerime devam edeceğim, sadece artık çok bunaldım. Sürekli “Açılsam belki mutlu hissederdim.” düşüncesi var ve bunu ne kadar bastırsam da orada duracağını biliyorum. Bunalmış hissediyorum ve bazen bunu o kadar çok düşünüyorum ki hiçbir şey yapamıyorum.

Ders çalışmam lazım, çalışamıyorum. Ablama söyledim ama sanırım beni ciddiye almadı. Bilmiyorum, çok yalnız hissediyorum; ne yapacağımı bilmiyorum. Buradaki hikayeleri okuyup cesaretlendim. Anneme de söylemek istedim ama sert tepki gösterir diye korkuyorum.