Merhaba, ben de sizin gibi açılma uğrunda savaş verenlerdenim. Bu savaşı yarı kazanmış durumdayım. Yarım dememin sebebi babamın hala bilmiyor oluşu. Şöyle anlatayım; ben 14 yaşında okulla tehdit edilerek zorla kapatıldım. Ya okula kapalı gidecektim ya da gitmeyecektim, ki gitmesem de mutlaka bir gün kapatacaklardı, biliyorum. Ben de kurtuluş olur diye okulu seçtim ve liseye başladığımda kapandım.

Hep sınıfımdaki açık kızlara özendim, onlar gibi olmak istedim. Çok ağladım, çok üzüldüm. Şalımı iğrenç yapıyordum, iğne bile takmıyordum. Yıllar bu şekilde istemeye istemeye kapalı olarak geçti ve sonunda üniversiteye başladım. Sanırım en özgür hissettiğimiz yer burası. İlk dönem geçtikten sonra artık bunu yapmaya karar verdim, önce annemle konuştum. Çok zor bir süreçti, çok ağladı, çok tartıştık. En son onu *ntihar etmekle tehdit ettim ve kabul etmek zorunda kaldı. Bir şartı vardı ama; babam ve memlekettekiler öğrenmeyecekti.

Kabul ettim, açıldım. Eve giderken otogarda kapandım, evden dönerken otogarda açıldım. Bazen beni insanlar tekrar görüp bakıyorlardı. Tüm bakışlardan kaçtım, etrafımdaki herkesi 4 sene boyunca kandırmayı başardım ve şimdi mezun olacağım senedeyim.

Mezuniyetime babam da gelecek, artık kaçışım yok. Öğrenecek ama bunu nasıl yapacağımı bilmiyorum. Annemi veya beni öldürmesinden korkuyorum. Allah’tan her gün yardım istiyorum, benimle aynı durumu yaşayanlarınız varsa lütfen bana fikir verebilir misiniz?