Herkese merhaba. 3 yıl öncesinde buraya yazmıştım. 2 gün önce açıldım. 8 yıldır kapalıydım. Sevgili anneme bu sözlerim, hiçbir zaman okuyamayacak ama yazacağım. Bana 10 yıl önce yaptığın her şeyi çok net hatırlıyorum. Hiçbirini unutmadım. Pantolon giydirmediğini, herkesin içinde benimle dalga geçtiğini, herkesin içinde beni dövdüğünü, yaşıtlarımın bile beni seninle, senin dayağınla zorbalamasını, her şeyi hatırlıyorum anne. Üzgünüm, unutmadım…
Bugün açıldığım için bana nankör dedin. Ama sen tek hatamda beni hep okuldan almakla tehdit ettin. Evet lisede derslerim berbattı çünkü imam-hatip’te zorlandım ve sen “Neden çocuğumun dersleri düştü?” demek yerine beni okuldan aldın. Açığa yazdırdın. Ve soran herkese de “Dersleri çok kötüydü, okumayacaktı. Boşuna para harcayacaktı, ben de çektim okuldan aldım.” diyerek, sanki bir şey başarmış gibi anlattın.
Üzgünüm anne, bu laflarını hala unutmadım. Çok içime kapanıktım. Hep yalnızdım. Hep kalabalık arkadaş gruplarını dışarıdan izlerdim. Hiç yaşıtlarıma göre giyinmezdim. Bir kere ne oldu biliyor musun? Dişçiye gitmiştik ve dış asistanı bana “Neden yaşındaki çocuklar gibi giyinmiyorsun?” demişti. Sen duymadın, orada değildin çünkü anne.
Lise sona kadar istediğim tek bir parça şey giyemedim. Neyse sorun değil. 19 yaşına kadar benimle dertleşmezdin. Hep azarlardın. Hep korkardım senden. Bir gün bana bir şeyler anlatırken ayağımın istemsiz titrediğini, soğuk soğuk terlediğimi fark ettim. Beni öyle korkutmuşsun ki, benimle normal sohbet ederken bile panik olmuşum. Kendime çok acıyorum.
Çok özgüvensizim, neden? Çünkü sen her şeyimi ezdin geçtin. Son 2 yıldır üniversiteye başladığımdan beri dışarıya çıktım. Aramız iyiydi. 2-3 yıldır düşündüğüm şeyi söyledim sana. O kadar ağır konuşuyorsun ki farkında değilsin. Bana evi temizlemediğimde bile o*opsu derdin. Bir de açıldığımı söyledim sana.
Küçükken bir hata yaptığımda ya arkadaşımın ya da kuzenlerimin beni yoldan çıkardığını düşünürdün, çünkü beni o kadar aptal ve ezik görüyordun ki kendi başıma bir şey yapabileceğime ihtimal bile vermiyordun. 22 yaşındayım, hala öyle. Aynı şeyi söyledin. “Kuzenlerinden biri açıldı, sen de ona özendin. Seni doldurmuşlar.” dedin. Aslında kimse beni doldurmamıştı. Ama annem 22 yaşındaki kızını o kadar aptal görüyordu ki sanki zihinsel engelliyim de birisi bana dokunmasın, yoksa düşünmeden yaparım.
Lisede çok arkadaşım vardı, hepsi teker teker gitti. Çünkü ne görüşebildim, ne konuşabildim. Üniversiteye geçince de o yalnızlık peşimi bırakmadı. İnanılmaz bir özgüvensizlik, hocalarla dahi konuşmama, hep en arkada oturmak… Bunların hiçbirini bilmiyorsun anne. Okula gidip eğlendiğimi, gezdiğimi düşünüyorsun. Hiçbir zaman da neler hissettiğim önemli olmadı senin için.
Bugün o yüzden bencil dedim sana, çok ağladın bu laf yüzünden ama zamanında ben de ağlamıştım çok şey için, ama hiç önemsenmedim. Okulumun parasını ödüyorsun ama keşke ödemeseydin de bana birazcık arkadaş olsaydın. Keşke üniversite okumasaydım da annemle aram iyi olsaydı. Sevgilim vardı. 9 ay geçirdik. Beğenmedin, ayrıldım. Ve sen dedin ki, “Eğer ki evlenirsen ve aldatırsa, bir şey yaparsa, bu ev sana açık değil.” Evet anne, biliyorum bu evden çıktığım gün bu kapı açık olmayacak hiçbir zaman. Bu evde yerim hiçbir zaman olmadı çünkü. Merak etme, 3-4 yıla giderim elbette ama içimdeki bu yaralar asla kapanmayacak.
Küçüklüğüm gözlerimin önünde ve kimse ondan özür dilemedi. Kendince kötülükten çekmeye çalışırken kendin kötülüğe ittin; beni yalancı yaptın. Beni hiçbir zaman anlamadın, belki umduğun kadar zeki, güzel, çalışkan bir çocuk olmadığımdan, bilemem. Sadece umarım bu yaralar kapanır ve içimdeki çocuk artık ağlamaz. “Kötü bir anne miyim?” dedin, evet anne. Zamanında çok kötüydün. Bunu benim yaşıtlarımın görüp dalga geçeceği kadar kötüydün. Üzgünüm anne, seni üzdüm ama yıllardır ezdiğin o çocuk bugün istediği bir şeyi yaptı. Yine de seni seviyorum. Umarım bir gün içimdeki o çocuğu ve çektiği acıları görürsün.
“Tek hatamda beni hep okuldan almakla tehdit ettin” için bir yanıt
Merhaba öncelikle seni hiç görmeme rağmen senin çok güzel olduğuna eminim ama daha emin olduğum bir sey varsa o da savaşçı bir ruha sahip olman belki annenin yanı o ev senin yuvan değil ama biz kadınlar olarak senin hep yuvan olacağız