Tüm hikayeler birbirine ne kadar çok benzese de yine de anlatmak istiyorum, dayanamıyorum. Ben 8. sınıfa başlarken kapandım. Bana ailem tarafından kapanmamı gerektiren küçük imalar vardı. Hem de o sıralar herkes kapanıyordu, ben de öyle yapmam gerektiğini hissederek kapanmıştım. Ama dokuza geçerken kendimi çözmeye başladım. Ben 8. sınıfta bunu takarken sürekli zorlanıyordum ve lisede de buna devam etmek istemiyordum.
Okullar başlamadan bunu babama utanarak söyledim ama aldığım cevap sinirli ve sert bir “Hayır.” cevabı oldu. Sonrasında sadece “Tamam.” diyerek sustum ama çok üzülmüştüm. Belki bir hafta sonrasında babamla bir yere gitmemiz gerekiyordu ve ben başımı yapmayarak “Hazırım.” dedim. Babam “Eğer açılırsan bir çöp atmaya dahi bensiz gidemezsin, okuldan da alırım, sana şiddet göstermek istemiyorum, buna mecbur bırakma. Hatta aslında seni liseye bile göndermemem gerekiyor ama buna izin veriyorum.” demişti.
Ben de liseye gidememe korkusuna kapılıp sadece “Tamam.” demiştim. Ama her gün ağlıyordum, hala aklımda o günler. Lise 2’de her gün ağlıyordum, ağlamama denk gelirlerse soruyorlardı. Kapanmak istemediğimi söylüyordum ama sürekli ikna etmeye çalışıyorlardı. Artık onlardan çok uzaklaşıp soğumuştum.
Okuldaki başarım da düşmüştü ama artık lise 2’de o kadar çok kavga ettik ve bu sohbeti açıp onları bıktırdım ki bana izin verdiler. Sadece bir hafta okula açık gidebildim ve yine aynı sözleri duydum: “Tekrar kapanmazsan okuldan alırım.” Yine okuyamamaktan korkup kapandım. Ama evde sürekli ağlayıp panik atak geçiriyordum. Ataklardan dolayı doktora gidiyorduk. doktor stresten diyordu. Aileme sebebinin onlar olduğunu söylüyordum ama beni yine ikna etmeye çalışıyorlardı.
Lise 3’e geçerken tekrar konuştum, resmen konuşa konuşa bıktırmıştım onları ama umurumda da değildi; bıksınlar diyordum. Lise 3’te izin verdiler ama gerçekten usanarak verilmiş bir cevapla “Ne yapıyorsan yap.” diyerek yani. Ben de fırsat buldum diyerek lise 3’te her gün okula açık gittim ama bu sene içinde benimle neredeyse sohbet bile etmiyordu babam. Beni aslında sevmediklerini anlamıştım, başım kapalı olmadığında onların kızı gibi bile hissedemedim. Zaten bana buldukları yerde laf da sokuyorlardı. Her neyse.
Lise sona geçerken “Artık kapan, yoksa okuldan alırım.” dedi yine babam. Üstümde sadece bunun çalışacağını biliyordu çünkü maddi olarak onlara bağlı olduğum için bir şey de diyemiyordum. Babama yine “Tamam.” dedim. Ama lise sonda üzüldüğümü hiç belli etmedim, bencil olmak istemedim. Onlardan daha olgun davrandım. Onlar kendi istekleri için beni kapatırken ben onlar mutlu olsun diye bir sene sustum. Zaten üniversite sınavına çalıştığım için moralimi bozmak istemedim ama çok ağlıyordum gizli gizli.
Üniversiteyle de tehdit edilip üzülmek istemedim ve lise sonunda mezuniyete bile bu özgüvensizlikle katılmadım; ailem istedi ama ben gitmedim mezuniyete. İnsan içine çıkmak bile istemedim, zaten aynalara da bakamıyordum. Bunlara rağmen sınavda derece yaptım, şimdi çok güzel bi üniversitede okuma şansım var. Yine bunun konusunu açmak istiyorum ama üniversiteyle tehdit edilmekten korkuyorum.” Acaba büyüdüm diye bir şey demezler mi acaba?” diyorum. Ama yok, çok bencil olduklarını da biliyorum. Onların umurunda bile değilim. Resmen artık bana zevk vermiyorlar. Onlarla geçirdiğim vakit zaman kaybı gibi geliyor.
Uzaklaşmak istiyorum. Üniversitede özel yurtta kalma şansım olabilir, evden çıkarken kapalı çıkıp oradaki herkese kendimi açık tanıtmayı düşünüyorum. Zaten lisedeyken sık sık dışarı kapalı çıkıp dışarıda başımı açıyordum. Bu sene durumu babam fark etmezse iyi olur ama fark ederse de cesur bir şekilde konuşacağım. Cesaretli konuşursam üniversiteden almasından da korkuyorum, ne yapacağımı bilemiyorum. Ama korkunun da olacak şeye bir faydası yok. Tek umudum artık büyümüş olmam ve artık “Tamam baba.” demeyecek cesarete sahip oluşum. Yalnız değilsiniz kızlar maalesef.
“Eğer açılırsan bir çöp atmaya dahi bensiz gidemezsin” için bir yanıt
Öncelikle onca şeye rağmen derece yaptığın için seni tebrik ederim harika bir ruha ve zihne sahipsin seni bu çukurdan çıkaramam ama sana cesaret vermek çok isterim nasıl olur onu da bilmiyorum tek bildiğim asla tek olmadığın ve biz kadınlar olarak senin yanında olduğumuzu bilmeni isterim umarım bir gün tüm hayallerini gercekleştirirsin