Merhabalar herkese, buraya kaç defa geldim, kaç defa yazdıklarınızı okudum bilemiyorum. Kendimi ne zaman çıkmazda hissetsem kendimi burada bulur oldum. İyi mi kötü mü bilmiyorum sizinle empati yapmak. Yaşadıklarımı başka insanların da yaşadığını görmek beni bir yandan daha iyi hissettirirken, bir yandan da çok üzüyor. Bunları yaşamamıza çok üzülüyorum. Her bir kız kardeşimin elinden tutmak ve bugünlerin geçeceğini, dayanabileceğimizi söylemek istiyorum.
Görüyorum ki buraya gelip çok güzel şeyler yazanların sayısı da yadsınamaz. Bana umut olduğunuz için teşekkür ederim. Yaşım ilerliyor. Artık küçük bir çocuk değilim. 25’ime girmek üzereyim. Ama hala üzerimde öyle büyük korkularla yaşıyorum ki. Güç bulamıyorum çoğu zaman. Çocukluğum, gençliğim.. Gözlerimin önünde yok olmuş gibi. Ben daha ben olamadan hayatım bitiyormuş gibi. Kendimi tanıyamadan, sevemeden yok olacakmışım gibi.
Sürekli insanların beklentilerine göre yaşarken kendimi görmezden geldim. Şimdi de görmeye, kendimle yüzleşmeye çok korkuyorum. Kimseyi üzmek, kırmak istemiyorum. Açılmak.. Benim kararım olmalı değil mi? Kapanmak benim kararım olabiliyorsa, açılmak neden benim kararım olamıyor? Bu bedenle ilgili neden en az söz hakkına ben sahibim?
Korkuyorum. Ailemi üzmemek adına, kendimi üzdüğüm bunca yıl.. Yakında sona erecek biliyorum. Ama bu sefer de onları üzeceğim için korkuyorum. Hastalanacaklar mı, günlerce ağlayacaklar mı, beni görmek isteyecekler mi?..
Kafamda sürekli cirit atan bir dolu soru. Ben bunu en az hasarla nasıl atlatırım, bunun yolunu bulmaya çalışıyorum. 1 sene sonra evden ayrıldığımda ve bunu gerçekleştirdiğimde, direkt karşılarına bu şekilde mi çıkmalıyım? Nasıl kendimi ifade etmeliyim?
Farklı düşüncelere asla açık olmayan, ve beni de anlamayacaklarına hatta dinlemeye bile tenezzül etmeyeceklerine eminim aslında. Ama zamanla ben de kendimi ifade edemez bir hale geldim. Neden istiyorum bunu, neden yapıyorum.. Kelimeleri bir araya bile getiremez oldum.
Dini çok uçlarda yaşayan aileleriniz varsa eğer ve de açıldıysanız, bunu hangi şartlarda yaptığınızı ve de ailenize bu durumu nasıl açıkladığınızı ve de onlardan gelen tepkilerden biraz bahsedebilir misiniz lütfen.. Sanırım bunları duymaya ihtiyacım var. Çok fazla psikolojik baskı altında yaşıyorum senelerdir, artık yerimde duramıyorum.
Bir şeyler olmalı, bu hayattaki mutluluk bir bana mı fazla geldi diye düşünüyorum sürekli? Bir ben miyim fazlalık? Başkalarının kolayca elde ettiklerine ben delicesine uğraşsam bile neden ulaşamıyorum? Ben neden yaşayamadım bu hayatı? Yaşatmadılar belki de. Ama bir şeylerin düzelmesine, anlaşılmaya çok ihtiyacım var. Umarım hepimiz için aydınlık bir yol vardır.
“Bu bedenle ilgili neden en az söz hakkına ben sahibim?” için bir yanıt
Yıllardır kimseyi ve kendimi üzmeden en hasarla orta yolu nasıl bulabilirim diye düşünüyorum ama ne yazık ki işin içinden çıkamıyorum. İki seçenek görüyorum sadece. Ya susup kabullenerek bu düzende yaşamaya devam edeceğiz ya da her şeyi söyleyip tüm riskleri göze alarak gemileri yakacağız. Ben ilk güruhtanım ve 26 yaşındayım. Zaman akıp giderken bu döngü nerede kırılacak hiç bilmiyorum. Umarım senin için daha iyi bir seçenek olur..