11 yaşında regl olduktan kısa bir süre sonra kendi isteğimle kapandım. Her zaman kapanmak istemiştim, başörtüyü prenses tacı olarak görmüştüm ama ilerleyen zamanda bu düşünce ne yazık ki benden uzaklaştı. İlk başta açık ve kapalı halimin arasında fark beni sarmaladı. Açıkken daha güzeldim, daha yaşımda duruyordum. 12 yaşımdayken bana 22 yaşımda olduğumu söyleyen arkadaşlarım vardı ve ben o zamanlar kendimi bir yerlerden atmak isterdim.

Ergenliğimi kendimden nefret ederek geçirdim. İ*tihar etmemek için ağladığım günler oldu ve yazdığım gibi sözler işitmek beni daha da ölüme teşvik etti. Hiçbir zaman gerçekten intihar etmeyi denemedim. Başörtümden de mutluydum. Pandemi zamanıysa ilk defa açılmayı düşündüm.

Ya şimdi ya hiç dedim ama o zamanlar bedenimden nefret ediyordum. Saç derimde de egzama vardı. Bu yüzden cesaret edemedim ve bu düşüncemi rafa kaldırdım. Ardından pandeminin bitmesine yakın ya da pandemi sonrasında yeniden bu düşünce sardı beni. Bu seferki nedeni ise anneme benzememek içindi.

Herkes anneme benzediğimi söylüyordu ama ne yazık ki ben annesinin biricik kızı değildim. İmam-hatip’e gidiyordum ve okuldaki hocaların bana laf söyleminden korktum. Arkadaşlarım bunu çok umursamazlardı ama öz abim gibi gördüğüm hocaların bana tek bir söz söylemesi ağlamama yeterdi. Kadın hocaların çoğu ise laf sokar sürekli ima yapardı. Mezun olunca açılırım diye bu düşünceyi savuşturdum.

Şimdi düşünüyorum da on ikinci sınıfın her sabahı keşke kapalı olmasaydım, saçlarım bu şekilde dışarı çıksaydım diye düşünmüştüm. Mezun olalı birkaç hafta oluyor ve ben mezuniyetimin hemen ardından oturup ağladım. Bir anda içime bir açılma isteği düştü. Günlerdir rüyalarıma giriyor açıldığım. Aileme tam olarak söylemesem de açılmak istediğimi ima ediyorum. İki arkadaşıma söyledim ve her şekilde arkamda olduklarını söylediler.

Ben sadece başörtümü açmak istiyorum, açık giyinmek ya da alkol almak değil. Bunu artık taşıyamıyorum. Bir şey yapmak istediğim takdirde kapalı olduğumu söyleniyor, başörtüme yakışmadığı…

Madem birbirimize göre değiliz o vakit bu şekilde nereye varabiliriz? Kapandığım zaman kendimi çok büyük hissediyordum, gerçekten yetişkin olduğumu falan ama şu an kendimi çok küçük hissediyorum. Ben bu yaşlarımı hissederek yaşamak istiyorum. İki gün önce on sekizime bastım neredeyse 7 yıldır kapalıyım ama artık dayanamıyorum.