Annem ve babam ben 3 yaşımdayken ayrıldılar ve babamla 17 yıldır görüşmüyorum. Dayımlarla ve dedemlerle aynı evde yaşamak zorunda kaldık 16 sene. Her türlü baskıyı, psikolojik ve fiziksel şiddeti gördüm ama annem mutsuz olmasın diye hep sustum ve yuttum. 6 yıl boyunca kapalıydım ve her gün başörtüsü takarken ağlardım çünkü zorla kapatıldım.

Herkes için felaket olan deprem benim hayatımı değiştirdi. 6 şubat depreminde evimiz ağır hasar aldı ve taşınmak zorunda kaldık. Annem tekrar evlendi iki ay sonra. 2 dayım var ve herkes ayrı yerlerde konteynırda yaşamaya başladı, biz de aynı şekilde. Artık kafam rahattı. Ve yavaş yavaş açık çıkmaya başladım dışarı. Markete, çöp atmaya, mahalleye… Ve her gün sorduğum gibi bir gün yine aynı şekilde anneme “Ben ne zaman açılacağım?” diye sordum. “Açıl.” dedi.

Yıllarca yalvardım ama “Cesedimi çiğnersin.” derdi. Artık izin vermişti. Fakat “Artık annen yok, hiçbir bağımız olmayacak.” dedi. Ben de kabul ettim. Sonraki gün hiçbir şey olmamış gibi konuşmaya devam ettik ama. Dayımlar öğrendi açıldığımı ve şu an görüşmüyoruz hiçbiriyle.

Saçlarımı kesmekle, insanların içinde dövmekle tehdit ettiler, “Yapamazsınız.” dedim, rest çektim. Dindar insanlar değiller. Alkol kullanırlar, zina yaparlar, ibadetlerini asla yerine getirmezler. Din baskıları sadece banaydı ve gerçekten umrumda değil.

İki ay oldu açılalı ve rüzgarda saçlarımın savrulmasını çok seviyorum. Kısaca umursamayın. Zaten bir şeyi çok isterseniz o olur. Evden atmışlardı, şiddet görmüştüm, okula gönderilmemekle tehdit edilmiştim ama başardım ve iki ay sonra üniversiteden mezun oluyorum. Kariyerime ve sadece kendime odaklıyım. Umarım her türlü zorluğa karşı istediğiniz olur ve asla pes etmezsiniz.