Selam, ben 17 yaşındayım. Üniversiteye geçtim. Aslında benim hikayem 6 yaşında başlıyor, çevremdekilerin hepsi cemaat içinde olduğu için ve farklı fikirden kimsem olmadığı için kapanmak istemiştim. Bu bir süreçti aslında, daha o yaşlardayken babam etrafımdakileri “Giydirdiğiniz eteklere dikkat edin.” şeklinde uyarıyordu.
Ablamın kapanması çok zor olmuştu, ikna edememişlerdi ve en sonunda zorla kapatıp imam-hatip’e göndermişlerdi ve babam benim de böyle olmamı istemediği için bu sefer erkenden alıştırmak istiyordu. Bu arada abimle aralarında bir yaş var, benzer puan aldılar ve abim fen lisesine gitti.
Neyse, bana dönelim. Ortaokula kadar arkadaşlarımın arkamdan yobaz diye konuşacağı bir seviyedeydim. Ben de tıpkı babamın bana yaptığı gibi arkadaşlarımın kıyafetlerinden vücut hatlarının belli olup olmadığına, saçlarının ne kadar çıktığına bakar ve karışırdım. Ancak bu yedinci sınıfta tam tersine döndü, bir anda aklımdaki şüpheler alevlendi ve YouTube’da görünce estağfirüllah diyerek açmadığım videoları izlemeye başladım.
Her neyse, burada olay dini görüşüm değil ama kısaca halimden memnun olmamaya başlamıştım. Anneme en ufak bir şey çıtlattığımda hemen şeytan sağdan yaklaşıyor diyerek konuyu dağıtıyordu. Sekizinci sınıfta LGS çalışmak için bu düşüncelere ara verdim. Aklımdaki plan Galatasaray Lisesi’ne gitmek, özgür olunca açılmaktı. Ancak yeterli puanı alamadım ve istediğim bir okul olmayınca bir hata yaparak burada devam edeyim, hiç değilse akademik olarak yalnız bırakmıyorlar dedim. Demez olaydım.
Annem üstümdeki kıyafet geniş olsa bile başörtümü arkadan bağlar ve öne parça bırakmazsam kızıyordu. Makyaj yapmama zaten kesinlikle izin yoktu. Üstelik tuniklerime de çok karışılıyordu. Bir ara sınıfta rehberlikçi gelip dinlediğimiz müziklere dair yorumda bulunmuştu, ben de her ergen gibi onları dinliyor ve isteyenin istediği gibi makyaj yapabilmesini, giyinebilmesini savunuyordum. Rehberlikçi okuldaki tüm yobaz hocaların ve babamın önünde “Bu kız böyle düşünüyor,” diye anlatmış.
Babam telefonumu karıştırıp yakın arkadaşımla olan mesajlarımı bulunca bunları gittiğim imam-hatip’in belli şeyler söylemek istediğim ancak size saygımdan bir şey yazmadığım rehberlikçisine atmıştı.
Okuldaki hocalar tarafından uyarıldım ve derste diğer öğrencilerin yanında rencide edildim. Sonraki dönemlerde içime gömüldüm, normalde sosyalleşmeyi çok severdim ama sürekli istediğim gibi yaşamayı hayal edip müzik dinlerken buluyordum kendimi. Kendi kendime “Ha gayret, biraz daha rol yap, sonra özgürsün.” dedim. Sonrası daha başka olaylarla geçti tabii ki ve bir sürü hatamla. Ancak hiçbir zaman tesettürden çıkamadım.
Geçen yıl YKS’ye hazırlanırken ablamla konuşmuştuk ama bir gelişme olmadı. Kendimi hep üniversitede açılırım diye motive etmiştim sene boyunca, ancak annem ve babam üniversitenin ikinci haftasına kadar otoritelerini hatırlatacak şekilde tehditlerde bulundular. Hala cesaret edemiyorum ve çok ezik davranıyorum.
Diğerlerinin hikayelerini okuyarak yol bulmaya çalışıyorum ama her ailenin dinamikleri çok farklı, ben daha ağzımı açmadan annem direkt “Örtüne dikkat et, ne dediğimi biliyorsun sen.” diyor mesela. Üç hafta oldu derse girip çıkalı, ailem de döndüler memlekete ama tanıdıklarımdan ve cemaatten ötürü korkuyor ve gerçekleştiremiyorum. Bu başarısızlık ve demotivasyondan ötürü çok özür diliyorum, en yakın zamanda içimden geleni yapmayı diliyorum.