Açıkçası önceden yazdığım mektup buraya ulaştı mı bilmiyorum, bu yüzden yeniden tanıtmak isterim kendimi, hayat yine en çok kadınlara sillesini vurur gibiydi. Ama en çok da büyüyen bir çocuktan kadın olanlara vuruyor, kendime seçtiğim isim Daphne, kendi hikayemi biraz anlatmak istedim.

Doğudaki illerden Antep, Urfa, Diyarbakır, bu 3 şehirden birinde yaşıyorum. Babam imam ancak sonra fakültede başka bölüm de okudu ve o mesleği de yaptı ve annem ev hanımı.

Onların istediği bölümü, hukuku kazanamadım, Çanakkale’de okumaya gideceğim, ancak ne düzgün izin alabiliyorum ne de evde bir lokma bana hak görülüyor. Başarı takıntılı ailem yüzüme tükürdü ve annem de hırpaladı beni, Çanakkale’lere, batıya gidip ne yapacakmışım, başlarına ne olacakmışım… E-devletten kayıt yaparsam annem bu evden bir cinayet çıkacağını söyledi, bu hayata karşı şu an çok fazla mücadele ediyorum.

Çanakkale küçük bir şehir ve part-time iş bulabilir miyim, bilmiyorum. Ancak bir yanım ne kadar uğraşsa da bir yanım Çanakkale’ye gittiği zaman kendini dalgaların huzuruna bırakmak istiyor, biliyorum doğru değil belki de, ama bu yiyip bitiren yorgunluğu ve insanların öfkesini nereye kadar kaldırabilirim?

Arkadaşlarımdan borç alarak bilet alıp gitmeyi umuyorum ancak onlar da benim gibi kızlar, bulamazsam ne yapacağımı düşünüyorum. Saçlarımı erkek gibi kestirsem o şey olmayacağıma ikna olurlar mı? Bilmiyorum ama bunu da deneyeceğim, tek bildiğim dünyanın acımasız olduğu ve benim de son kırıntılarımla mücadele ettiğimdir.

İleride yaşamdan vazgeçersem burada bir iz bırakmak istedim. Hatırlayın sadece, bu dünyada kız çocuklarının ve kadınların yaşadığı zorluğu, ve en azından onlara destek olun. Çünkü bizler nefes almayı bile reva görülmemiş insanlarız, ben gücümün geri gelmesi için son kez tanrılara dua edeceğim, bu nefretin beni boğmaması için…