Merhabalar. Ben 22 yaşında, 10 seneyi aşkın bir süredir kapalı bir kızım. Bu mektubu sadece içimi dökmek için yazdım ancak henüz 15 yaşlarındayken keşfettiğim bu siteye bir iz bırakmak istediğime karar verdiğim için buraya da atmak istedim.
Sevgili anne ve babacım, bu mektubu size göstermeyeceğim. Aslında bunu kendim için yazıyorum. hislerimi sürekli içimde yaşamak yıllar boyu beni çok yıprattı. Benim bu halim ise sizleri yıprattı. Bunun farkındayım ve bunun için gerçekten üzgünüm. Ama kendi istek ve arzularımı nasıl ifade edebilirim bilmiyordum. Bu yüzden bu durumda yapması en kolay şeyi yaptım. Mutsuz olmak.
Mutsuz olduğumu size göstermektense hiç çekinmedim. Bu siz her ne kadar öyle düşünseniz de sizi cezalandırmak için değildi. İsteklerimi yaşayamıyorsam en azından mutsuzluğumu yaşayayım dedim. Arada kurtulmaya çalışsam da bu mutsuzluk benim konfor alanım oldu. Başka bir şekilde yaşamayı bilemez oldum. Ancak mutluluğa erişeceğim günlerin hasretini çekmeyi hiç bırakmadım. İşin içinden çıkamadığım nokta benim mutluluğumun sizin mutsuzluğunuza sebep olacak olması.
Ama ben ne olacağım? Hayatım hakkında, bedenim hakkında karar verme hakkını istemek beni bencil bir insan mı yapar? Vicdan azabıyla mı dolmam gerekir? Sizleri çok seviyorum ve kendime, arkadaşlarıma ne kadar sevgi dolu bir ailede büyüdüğümü, beni ne kadar çok sevdiğinizi hep söylüyorum. Ama artık sizi mutlu edebilmek için bu kadar büyük bir fedakarlığa devam etmek istemiyorum. Artık yolumu görebilmek ve yaşamaya başlamak istiyorum.
Keşke beni 10 senedir içinde bulunduğum bu eziyete mahkum etmeseydiniz. Keşke bir kere olsun fikrimi sorsaydınız. Sorsaydınız, “İstemiyorum.” derdim. Ama bu sorunun bana sorulmaması başka çarem olmadığı hissine kaptırdı beni ve bir kere bile itiraz edemedim. Henüz 12 yaşındaydım. Zaten kendini ifade edemeyen, sessiz sakin bir çocuktum. İyice içime kapandım. Siz iyi ebeveynlersiniz.
Eğitimim konusunda hiçbir şeyi aksatmadınız, beni hep desteklediniz ve bu konuda size minnettarım. Ama bu 10 sene boyunca istemediğim bir örtüye beni mahkum etmenizi aklamıyor. Artık kim olduğumdan, ne istediğimden utanmak ve bunu siz üzülmeyin diye gizlemek, aman mutluluğunuz bozulmasın diye ömrümü sizin bu isteğiniz doğrultusunda heba etmek istemiyorum.
Umarım bir gün beni kabullenirsiniz. Destek beklemiyorum. Tek isteğim rüzgar saçlarımı okşarken beni mutlu bir şekilde görmeyi kabullenmeniz.
Sevgilerimle, sizi çok seven kızınız…