Ben yobaz bir ailenin özgür ruhlu bir çocuğuyum. Çocukluğumdan beri hep dinle ilgili sorular soruyordum ama ailemden hiç tatmin edici cevaplar almadım. Muhafazakar insanların olduğu bir bölgede yaşadım, muhafazakar okullara gittim. En ufak bir kuralı ihlal etmenin bile ne kadar günah ve haram olduğunu duyarak büyüdüğüm için yetişkin bir birey olana kadar farkındalığımı artıramadım ve kendi içimde bazı şeyleri çözemedim.
Ailemde sadece muhafazakar baskı değil aynı zamanda özel alan ihlali ve kontrolü yapan insanlar var. Bir narsisistle beraber yaşıyorum ve bu durum benim kişiliğime, seçtiğim mesleğe, düşünce biçimime, arkadaşlık ilişkilerime kadar yansıyan büyük bir şey. Ailemin bana çizdiği çerçevede kendini keşfedebilmiş bir insan olarak artık bu esarete daha fazla dayanamadığımı hissediyorum.
Şu anda 25 yaşındayım, zor da olsa artık ekonomik bağımsızlığımı kazanabilecek bir hâle çok yaklaştım. Ailemi biraz daha anlatacak olursam şöyle diyeyim size, her kıyafetim bol olmak zorunda, bol pantolonuma rağmen üstüme kısa giyersem arkamı kesinlikle kapatacak bir üst de giymeliyim. Hatta bu giyimim bile hoş karşılanmıyor ve yer buldukça alttan alta bana laf sokuluyor.
Tırnak uzatmam yasak, makyaj yapmam yasak, şarkı söylemem yasak, erkek bir arkadaşımın olması yasak, aşık olarak evlenmem yasak, açılmayı geç boynum bile görünmeyecek, tek bir saç telim görünemez, vücut hatlarım hiç belli olamaz, feminist olduğumu söyleyemem; bu İslam’a aykırı, siyasi görüş olarak bile ailemden farklı bir görüşe sahip olmam mümkün değil.
Ailemin inandığı mezhebe inanmalıyım, onların uyguladığı hadisleri uygulamalıyım. Mesela ağzımı açarak esnemem günah, hapşurduğumda “yaremülkallah” gibi bir söz söylemeliyim. Sağ elimle yemem lazım, kaşlarımı almam günah, kadınlar arasında bile şort, crop giyme hakkım yok.
O kadar çok şey yasak ki ben bu şartlar altında yıllardır çok yoruldum. Çünkü benim kendi görüşlerim var ve bunları keşfettikçe iki kimlikle yaşamaya başladım. Muhafazakar ben ve gerçek ben. İlk başta kendi görüşlerimden çok korktum çünkü bir şey yapmam gerekiyordu. Ya kendiliğimi bastıracaktım ve onların istediği hayata uyum sağlayacaktım ya da kendimi bulmak üzere evden ayrılıp iletişimi kesecektim. Ben arada kalabilen bir karaktere sahip değildim. 20 yaşındayken evden ayrılmayı aklıma koydum ama ben güzellikle ikna edilecek bir aile yapısına maalesef sahip değilim.
Ben de isterdim ki “Ailemi değiştirdim, onlar benim açılmamı ve kendi hayatım olmasını, ayrı eve çıkmamı kabullendiler.” demeyi ama benim ailemde bu mümkün değil. Bazı arkadaşların bunu gerçekleştirdikten sonra tekrar ailesiyle görüşüp onların hiç değişmediğini ve kendilerini kabul etmediğini anlattığı hikayeleri gördüm. Benimkiler de o kadar yobaz ki gerçek benliğimin ancak %5’ini kabul edip geri kalan kısmını kesinlikle değiştirmek için her şeyi yapacaklarından ve benim yoluma taş koymaya çalışacaklarından eminim. Yani benim ailemde sonradan barışıp onları istediğim gibi değiştirme gibi bir şey de söz konusu değil.
Mesleğime bile babam karar verdi. Ucunda şiddet olan bir ailede yaşıyorum. “Çay getir” lafına “Hayır, kendin alabilirsin.” demem bile çok büyük bir aykırılık ve şiddetle sonuçlanabilecekken “Ben şunu istiyorum,” diyebilmek kesinlikle benim aleyhime sonuçlanacaktı. Bu yüzden gerçek kişiliğimi ailemden saklamam gerekti, kendi kişisel güvenliğim için.
Çocukluğumdan beri ebeveyninden dayak yeme, hatta onun tarafından öldürülme korkusuyla büyüdüm. Kardeşimin dövülüşüne şahit oldum. Kendini savunmak yasak olduğu için dışarıda bir insan benim hakkımı yiyince susmaya alıştım ve 25 yaşında şu an bunların üstesinden gelmeye çalışıyorum. Tüm bunlar yokmuş gibi bir de arkadaşlık anlamında çok büyük kazıklar yedim.
Evden ayrılma planını paylaştığım insanlar bana köstek oldular. Ben insanların bu kadar kötü olduğunu hiç bilemedim. Bana göre bin kat özgür ve seküler yaşayan insanlar, benim özgürleşip ailemden tamamen bağımsız bir hayat kurabilme ihtimalimi kıskanmıştı. Anladım ki bu karakter meselesiydi. Asla tahmin edemeyeceğim kadar çok insan köstek oldu. Kendimi zaten yalnız hissediyordum, ama ben gerçekçi olmayan bir yalnızlık hissettiğimi sanıyordum. Meğer gerçekten zaten yalnızmışım ve doğru hissediyormuşum.
Çok üzgün ve çaresiz hissediyorum. Yakın zamanda evden ayrılmayı planlıyorum. Daha önce yapıp başarılı olmuş insanlar lütfen iletişime geçelim bana destek olun. Aynısını yapan insanlardan akıl almaya ihtiyacım var.