Merhaba, ben 16 yaşında, altı yıldır kapalı bir 11. sınıf öğrencisiyim. Bu siteye 8. sınıfa giderken, ilk dinden çıktığım zamanlarda bir kere yazmıştım. O zamandan beri çok doldum ve bunaldım. Herhalde daha kötü olunamaz diyordum ama olunuyormuş. Aileme ilk açılmak istediğimi söylediğimde bir sürü küfürler, hakaretler işittim. Beni yetimhaneye vermek için polis bile çağırmışlardı. Kendimi bu kadar yalnız hissettiğim başka bir gün daha olmamıştı. Gerçekten anlamıyorum, bir anne baba kızına böyle bir şey yapabilir mi? Üstelik daha 13 yaşındaydım. Polis geldiğinde, yetimhaneye gitmeyeyim diye haliyle aramızı yapmaya çalıştı. Ben de “pişmanım, bir anlık hevesle söyledim” dedim ve konu kapandı. Fakat hiçbir zaman bu isteğimden vazgeçmedim. Aksine, her geçen gün açılma isteğim giderek daha da güçlendi.
Yaklaşık bir ay önce anneme tekrar açılmak istediğimi söyledim ama nafile… Böyleyken dışarı çıkmak işkence gibi gelmeye başladı ama ailemle (onlara aile demek ne kadar doğru bilmiyorum) aynı evde olmak ayrı bir işkence… Ha bir de okul var. Güvendiğim bir sınıf arkadaşıma ateist olduğumu söylemiştim. Demek ki güvenilecek biri değilmiş, bayağı bir kişiye yayılmış ateist olduğum. Çok muhafazakar bir şehirdeyim, bu yüzden çok muhafazakar bir çevrem var ve her zaman bana olan soğukluklarını hissedebiliyorum. Doğru dürüst bir arkadaşım ve ailem yok ama yazdıklarınızı okumak bana yalnız olmadığımı hissettiriyor. Tüm bunlara rağmen, bir an önce kendimi toparlamam lazım. Çünkü bir iki ay sonra YKS öğrencisi olacağım ve mezuna kalmadan hızlıca bu evden kurtulmam lazım. Planım, üniversitede onlardan gizli açılmak. Bu yazıyı da içimi dökmek, toparlanmama yardımcı olur ve bu yazdıklarım birilerine yalnız olmadığını hissettirir diye yazıyorum. Bunu okuyan ve benimle aynı zorluğu paylaşan arkadaşım, sakın özgürlüğe dair umudunu kaybetme. Çünkü umut, insanı hayata bağlayan en güçlü duygulardan biridir. Bu yüzden ben umudumu hiç kaybetmedim ve kaybetmeyeceğim de.