Selam,
Benim hikayem aslında ailemin istediği gibi olamamam. Beni tanısalar benden nefret ederler. Çünkü kapalıydım, açıldım, annem hastalandı. Ciddi ciddi ve içten içe “senin yüzünden” dedi ama ben bunları atlattım. Ama şimdi de erkeklerle geziyorum, açık giyiniyorum, haberleri yok. Bunları gizlice yapıyorum; açık giyinmediğimi ve asla erkeklerle konuşmadığımı düşünüyorlar. Bir gün ortaya çıkacak diye o kadar korkuyorum ki… Bir yandan da ailem bunları bilse, benim için nasıl hayal kırıklığına uğrarlar, tahmin bile edemiyorum. Bunları düşünmekten kendim olamıyorum, kendim gibi yaşamak istiyorum. Ailem arkamda olsun, yanımda olsun istiyorum. Neden böyleler? Niye annem beni ben olduğum için sevmiyor? Niye bana saygı duymuyorlar? Gerçekten artık çok yoruldum, bıktım. Arkadaşlarımın annelerini kıskanmaktan bıktım. Hepsinin annesi onlara her konuda destek oluyor, ben ise her konuda yalan söylemek zorundayım.
Geçen gün arkadaşımla dolgu yaptırdım ve bu benim ailem için çok büyük bir olay. Annem anladı, direkt babama söyledi. Babam bana daha önce hiç bu kadar bağırmamıştı, bu kadar kırıcı konuşmamıştı. Ama neyse, konu bu değil. Arkadaşımın annesi ne yaptı biliyor musunuz? Babası öğrenmesin, kızmasın diye sakladı. Bu basit gibi görünse de ben bunu çok kıskandım. Annesi onun arkasında, “bir şey olsa anneme söylerim, halleder.” diyebiliyor. Benimse kimsem yok, hiç kimsem. Kendi istediğim hayatı yaşayabilmek için ailemden vazgeçmeliyim. Bir seçim yapmak zorundayım: ya ailem ya kendim…