Merhaba. Ben dinine düşkün bir ailede büyüdüm, ama bana hiç kapanmam için baskı yapmadılar. 14 yaşındaydım ve çok büyük bir heves, istekle kapandım. Her şey güzel gidiyordu, ama sürekli çevremdeki “Sen kapalısın gülemezsin, kadınsın ve özellikle de kapalısın, sigara içemezsin, onu yapamazsın, bunu söyleyemezsin” laflarından bunalmıştım. Kendimi kısıtlanmış gibi hissetmekten yorulmuştum.
Şu an 18 yaşındayım, aileme 3 ay önce açılmak istediğimi söyledim, sebebini anlattım. Başta karşı çıktılar, yok elalem ne der falan düşüncesi vardı, ama benim hayatımdı. Babam “Seninle arama mesafe koyarım” dedi. Öyle olsa bile açılırdım. Ama vazgeçmedim, özgürlüğüme ulaşmak istiyordum. Çünkü kapalıysanız yaptığınız her şeye karışılır, söylediğiniz her söze karşı gelinir. Yılmadım ve annemle birlikte babamla konuşup her şeyi hallettik. Şu an açılmamın 3. ayı ve asla pişman değilim. Ailemin benimle olması benim en büyük desteğim. Soranlara annem, babam arkamda demenin gururunu yaşıyorum…
Umarım bir gün açılmak için ailesinden onay bekleyen herkes, asıl önemli olan şeyin “kendi kararlarını kendin vermek” olduğunu anlar. Çünkü bu sizin hayatınız, sizin tercihleriniz, sizin seçimleriniz ve en önemlisi sizin kalbiniz…
(Görsel: Helene Delmaire)