Merhaba herkese. Buradaki tüm hikayeleri oturdum, saatlerce okudum. Çok şükür ki birçoğunuzdan şanslıyım. Ne zorla kapatıldım ne de ailem katı veya baskıcıydı. 11 yaşımda kapandım. Kapanma sebebim ise inanın çok saçma. Komşumuzun kızı regl olunca kapanacaktı. Anne-babası bunu ona aşılamıştı, o da sürekli birlikte kapanalım der beni heveslendirirdi. Ona yeni kıyafetler, şallar alınmaya başlanınca “özenti” olarak kapandım. Evet, resmen bu yüzden. Tabii annemle babam karşı çıktı, küçüksün falan dediler. Sonra karışmadılar. Hatta çok sonradan da iyi ki kapanmış, dediler çünkü ailemizde çok şey değişti. Annem ve babam hacca gitti, namaz kılmaya başladılar, dindarlaştılar ve çevre tarafından da “hacı” olarak anıldılar.
Şimdi 20 yaşındayım, hiçbir şekilde kapalı olmaktan memnun değilim. Kendimi sevmiyorum, dışarı çıkmak istemiyorum, kendimden nefret ediyorum. Sevmek için her şeyi yaptım, her türlü modaya uydum, ne kadar linç edildiğini bilsem de saç gösteren bone yapmaya başladım. Oje süren, dar giyinen, saçma sapan bir kapalı oldum. Böyle bile çıkarken aynaya baktığımda nefret ettim kendimden. Hiçbir görüntüye ait değilim gibi, hiçbiri ben değilim gibi…
Sonra düşündüm. Saç mı istiyorum, güzellik mi istiyorum dedim, belimdeki saçları kulağıma kadar kestim ve anladım. İstediğim güzellik uğruna açılmak değildi. 10 yıldır olamadığım kendim olmaktı. Güzellik için olsa kapalıyken daha güzelim, hiç açılmam. Üniversite 3’e geçtim ve bu yıl açık olarak başlamak istiyorum. Ancak annemlere asla açılamıyorum. Bir ablam var, o da kapalı. Yanımda olacağını bilsem ilk ona açılırım, destek isterim ama o öyle bir abla değil, düşmandır genelde.
Ha bir de tam açılacağımı söyleyeceğim yaz annemin çarşaf sevdası ortaya çıktı. Hatta aldı ve giyiyor. Şansım o kadar kötü ki bu da denk geldi. Ne yapacağımı bilmiyorum. Nasıl alıştırırım yavaştan? Lütfen taktik verin.
(Görsel: Natasha Brooks)
“Kendimi sevmiyorum, dışarı çıkmak istemiyorum, kendimden nefret ediyorum.” için 5 yanıt
Lütfen sen ve senin gibiler bana bu instgramdan yazın denizaslantyr987 bu hesaba mesaj atın lütfen ihytycm var
Ben de çocukken kapandım daha 6. Sınıftaydım orta okulda imamhatipe göndermişti babam beni ordaki herkes kapalıydı hocalar derslere kapalı girin diyorlardı babam bir yandandı toplum baskısıydı yani öylece kapandım sonra her çocuğun yaptığını yapmak istedim top oynamak koşmak eğlenmek 7. Sınıfta basketbol oynamak istedim babam kapalısın olmaz dedi peki dedim istediğim şeyleri giyemedim kapalısın olmaz dediler hareketlerime kapalıya yakışıyor mu dediler. 10. Sınıfta bi arkadaşım vardı o da kapalıydı tekwando yapıyordu ben de istedim kapalısın yapamazsın dediler ama o yapıyor dedim O çocukken başlamış dediler oysaki çocukken de bana yapamazsın demişlerdi. Sonra ben dışarı çıkmaz oldum giydiğim şeyleri kendime yakıştırmaz oldum kapalılıktan nefret ettim anlayacağın ailem öyle dindar değiller namaz kılmazlar mesela oruçta yıldan yıla zaten annem kapalı sadece Babam da beni kıskanıyormuş bunu yeni öğrendim 19 yaşındayım. Dayanamadım ben okula gidiyordum ama arkadaşlarımla eğlenemiyordum yaşam enerjim sömürülmüştü. Geçen 2 3 sene önce babama mutlu olmadığımı ve açılmak istediğimi söyledim. Ama asla güzellik veya çirkinlikten değildi. Ben ben olamadığım içindi. Başta karşı çıktı yanımda kızım diye gezdirmem dedi. Daha da kötü oldum. Değil evden odamdan çıkmadım. Misafir gelirdi çıkmazdım kapatmak istemezdim başımı. Babam zorlardı. Ama sonra 13 şubat 2019 babama ben büyüdüm 18 yaşına geldim mutlu değilim istediğim hayatı yaşayamıyorum dedim. Durdu önce sonra gözleri doldu. Ben zaten ağlamaya başlamıştım ve dedi ki bu hayat senin hayatin nasıl yaşamak istiyorsan öyle yaşa ben senin yanında olurum dedi. O seni yanımda gezdirmem diyen adamdan birden bu sözler çıktı. Çok şaşırdım daha çok ağlamaya başladım. Çünkü artık benim fikirlerim önemsenmişti. O gün açtım başımı. 1 yıl oldu hatta üstünden 4 ay geçti kendimi o kadar huzurlu ve mutlu hissediyorum ki anlatamam. Özgüven doldu içim birden ben oldum yüzüm güldü dışarı çıktım saçımı yapıp aynaya baktım. İşte sonra kendime dedim ki. Bu hayat senin ve kimsenin hayatında söz sahibi olmasına izin verme. Babamın da bundan sonra dediği şeylere sadece saygı gösterdim ve babam diye yaptım. Kısa giyme dedi giymedim elbet bir gün giyerim ama babama saygısızlık edemem. Ailemden çok akrabalarım laf etti ki onlara da kalmadı konuşmak hepsini sildim hafızamdan ve ben böyle daha mutluyum. Siz de mutlu olun…
Bu yıl 18 yaşıma girdim. Senin gibiydim nerdeyse aynı şeyleri yaşamışız . Kapalı olduğum süre zarfında kendimden utanıyordum . Sanki o ben değilmişim gibi. Ailemle konuştum şaka yaptığımı falan düşündüler . Açıldıktan sonra babam artık yokum yanında dedi. Onun yanında durmamdan utanıyor gibi sanki kızı değilmişim gibi. Artık sosyal hayatım yok ,dışarı çıkmıyorum 1 aydır evdeyim. Ne yapacağımı bilmiyorum artık
Evden dışarı parka bile gitsen senin için iyi olur diye düşünüyorum.ailene genç bir kız olduğunu artikcocuk olmadığını da söyleyebilirsin uygun bir dille. Umarim mutlu olursun
ben 5 sınıfta kapandım dışarıdakilere kendi isteğimle kapandım baskı yapmadılar diye yalanlar söylüyorum