Benim hikayem de çoğunun hikayesi gibi. Küçüklüğümden beri dini algılarla büyütüldüm, annem her zaman günü geldiğinde kapanacağımı söylerdi, ben de çocuk aklımla o zamanlar bir şey başardığımı zannederdim.

Regl olmaya başladıktan sonra yıkanmış bir beyinle kapanmıştım fakat içten içe hiç istemediğimi liseye geçince fark ettim. Sosyal medyada kendi fotoğraflarımı paylaşırdım başörtüsü olmadan. Eteğimin belini kıvırırdım, okula gidince başımı açardım. 11. sınıfa geçince bunları yapmayı bırakmıştım çünkü artık gücüm kalmadığını düşünmeye başlamıştım, bir nevi kabullenişti bu benim için. O zaman 10 yaşında olan kız kardeşim de aynı sebeplerden ötürü kapanmıştı. Kendimde güç göremiyordum artık. Liseden mezun olana kadar bu böyle devam etti, ilk senede üniversiteyi kazanamadım. Ders çalışmaktan çok kitap okudum. (Felsefe, psikoloji ağırlıklı). Bir süre sonra dine merak sarıp araştırdım. Bu geçtiğimiz Şubat ayında dinden çıkmıştım ve başörtüsünün benim için artık zerre anlamı kalmamıştı. 13 yaşına gelen kız kardeşim başörtüsünü çıkarmak istiyordu, ailem ona çok psikolojik baskı yapıyordu ve tek destekçisi bendim. Bir süre sonra evin muhalifi, diğer akrabaların gözünde herkesi kötü yola sürükleyen olarak görülmeye başladım. Kız kardeşimden farksız gördüğüm kuzenim beni suçluyordu.

Yine de pes etmedik ve kardeşim başörtüsünden kurtuldu. Benim işim daha zordu çünkü hem muhalif hem de ateist olmak muhafazakâr bir aile içinde nasıl sonuçlanır düşünmek bile istemiyorum. Üniversiteye gitmeyi bekledim, bu sene kazandım. Şu an yerleştim ve gayet özgürce gezebiliyorum. Kendimi ayrıyeten ifade etmeme gerek kalmıyor. Ailemin yanına geri dönerken anca kapatacağım başımı, yoksa eminim beni buradan da almak isterler. Umarım benim gibi olan diğer kadınlar da çözümlerine kavuşurlar.

(Görsel: Sepideh Salehi)