Kendi günahımın sorumluluğunu alamamaktan bıktım.

İçimi dökmek için yazmak istedim sadece. Ben 15 yaşındayım, 16 da diyebiliriz ve 7. sınıfta kapandım. Yaklaşık 4 sene önce. Bu kararı ben vermiş gibi gözüksem de aslında ben vermemiştim – ki versem bile hayatımın bir parçası olacak bir şeyi nasıl bu yaşta düzgün bir mantıkla seçebilirim ki? Seçemem. Küçüklükten beri aileden gelen, “Dar pantolon giyme!”, “Götünün altını örtmelisin!”, “O kısa kollu çok kısa”’ gibi saçma sapan cümleler istemsiz şekilde düşünce dağarcığımı daralttı. Aklımın bir köşesinde sürekli “Tamam, 7. sınıfta kapanırsın.” fikir vardı. Zaten bundan önce, 5. sınıfta, 6. sınıfta hatta 4. sınıfta kendi kendime kapandım. Belirli aralıklarla açıldım. Ve daha sonra 7. sınıfta kapandım.

Şu an kapanmak çok saçma geliyor. Neden başkasından korunmak zorunda kalayım ki ya da neden korunmak için bir şeyler yapayım? Veya neden namusum bir örtüye baksın ki? Ve en çok kafamı kurcalayan şey, neden “erkekler” korunmamız gereken bir şey olsun ki? Maalesef, ailem bu sorulara sadece “Kadın kutsaldır, korunması gerekir.” cevabını verebilen bir yapıda. Açılmak istediğimi söylediğimde, babam beni paradan keseceğini, okuldan alacağını söylüyor. Hatta “Allah başımıza vermesin, katil olurum valla.” deyip sanki çıplak gezmek istemişim gibi tavır koyuyor ortaya. Annem ise, üniversitede açılacağımı söylüyor. Bunun yanında açılırsam, “Baban seni döver ve tekrar kapatır.” cümlesini söyleyip duruyor. Abimin ne yapacağını bilmiyorum, belki döver ya da karışmaz. Fakat, ben artık istemediğim kıyafetlerle dolaşmaktan bıktım. Kendi vücudum üzerinde hakim olamamaktan bıktım. Tunik giydiğimde bile babam, “Serseri gibisin sana ferace alınmalı biraz düzgün giy.” demesinden bıktım. Kendi günahımın sorumluluğunu alamamaktan bıktım.

İHL’ye gidiyorum, oradan gitmek istediğimde bile yargılanıyorum, bundan da bıktım. Sadece bazen uyumak istiyorum, dışarı çıkmak istemiyorum. Beni bu şekilde dine yaklaştırdıklarını düşünüyorlar ama uzaklaşıyorum. Umarım, siz benim gibi olmaz ve sonunda istediğiniz özgürlüğe kavuşursunuz.

(Görsel: William Merritt Chase)