Artık ne yapmam gerek bilmiyorum, çaresizlik mi demeliyim bilmiyorum. Ağır psikolojik baskı altında kalmak o kadar berbat ki…

3 çocuk içinde 1 kızım ailede ve kendi evimde hizmetçiyim. Şu an 18 yaşındayım ama kendi kararlarımı veremiyorum. 8. sınıfta babamın “Haydi artık büyüdün,” demesiyle belki de hayatımın en büyük hatasını yaptım ben. Sahi ne kadar büyüktüm?

Yatılı Kuran kursuna verdiklerinde çok berbat bir haldeydim. Uyuyamıyordum. Hocaların disiplin adı altında küçük büyük fark etmez kız çocuklarına şeriatı aşılama çapaları, küçük çocukların anne diye bağırması… Belki de ben ve benim gibi kızların en büyük cezası cinsiyetimizin kadın olmasıydı; kızlar tek başına gidemez, kızlar çok konuşmaz, kızlar sakız çiğnemez, kızlar yüksek ses konuşmaz. En kötüsü de babamın bugüne kadar namaz kıldığını görmemişken, eşine ve çocuklarına iyi biri olamamışken bunu benden istemesiydi.

Küçükken geçirdiğim birçok travma yüzünden çoğu zaman panik halinde ve korku içinde yaşayan biriyim. Lise 1’den sonra okula gidemedim. İmam Hatip lisesine benim kararım olmadan gönderilmişken nasıl okumamı bekleyebilirler?

Anneme artık kapalı olmak istemediğimi söylediğimde “Dayağı yer oturursun,” gibi bir sürü tehdit işittim. Benim sonum da diğer kadınlar gibi ölüm mü olacak? Abim, erkek kardeşim bu denli özgürken ben neden hapisteyim? El alem ne der diyerek hayatlarını mahvettiğiniz kız çocuklarının ve birçok kadının ahları ve belaları sizin gibi yobazları bulur umarım.

(Görsel: Chaïbia Talal)