Öncelikle merhaba. Kendim yaşamadığım fakat bizzat şahit olduğum bir olay bu. 11 yıllık çocukluk arkadaşım bir eşcinseldi ve aynı zamanda tesettürlüydü. Arkadaşım 10-11 yaşındayken aile baskısı ve şiddet görerek kapandı. 15’li yaşlarımıza gelince bana İslamiyet dinine inanmadığını ve ateist olduğunu söyledi. Bu konuyu annesine söylediği zaman espri içinde “Açık olma fikrine dayanamıyorsunuz, acaba Müslüman olmasam ne olur” demiş ve annesi de “Hakkımı helal etmem” demiş.

Asıl konu 16 yaşımızda başlıyor. Arkadaşım 16 yaşında eşcinsel olduğunun farkına varıyor ve bunu bana söylüyor ama normal bir şekilde değil. “Keşke sen olabilseydim” dedi; “Sen kendin olarak yaşıyorsun fakat ben, ben değilim. Benim içim gökkuşağı iken dışım siyah beyaz. Saçlarımı hissedemiyorum. Bir kıza hep arkadaş gözüyle bakma zorunluluğum olacak. Ben sen olmak istiyorum. Ruj sürmek, oje sürmek, saçlarıma maşa yapmak istiyorum. Ben mini etek, şort giymek istiyorum. Eğer gerçekten bir yaratıcı varsa alsın canımı, dayanamıyorum çünkü.”

Bu konuşmadan iki ay sonra bir kızla konuşmaya başladılar, buluşmaya gideceği zaman beni yanında istemişti, beraber gittik. Üçümüz kafede oturuyoruz fakat arkadaşım bir türlü onunla yazışanın kendisi olduğunu dile getiremiyor, sonra arkadaşım tuvalete gidince kızla ben konuştum, gizli gizli çıkmaya başladılar. Üniversiteye geçtiğimiz zaman üniversiteyi şehir dışında tutturduk, ikimiz aynı evde kalmaya başladık. Arkadaşım üniversiteye geçer geçmez açıldı ve ailesi onu tam anlamıyla sildi, konuşmuyor. Hatta babası evlatlıktan reddetti.

Şu an bir yılımız kaldı üniversitenin bitmesine, arkadaşım okuyor ve aynı zamanda part-time çalışıyor ve o kızla 5-6 yıldır sevgili, çok mutlu. Birkaç yıl sonra benim arkadaşım diyetisyen olacak ve kendi olarak. Eğer bir gün ona rastlarsanız onu gülüşünden tanırsınız çünkü o artık kendisi. Hatta ben şu an bunu yazarken sevgilisiyle film izliyor. Allah’ım gerçekten mutluluk varsa önümdeki bu tablodur.

(Görsel: Isabella Conti)