Regl olduğumu yaz boyunca ailemden sakladım.

Merhaba. Burayı keşfedeli 4-5 ay oldu. Kararsızlığımla boğuşurken ve ne yapacağımı bilmezken yazmaya karar verdim.

Ben 15 yaşındayken ailesinin isteğiyle kapatılan 19 yaşında bir kızım. 4 çocuklu bir ailenin en büyük çocuğuyum. Çok güzel bir çocukluk geçirdim. 7. sınıfa kadar hayatım tam da benim istediğim gibi gidiyordu. O zaman İmam Hatip okullarının ortaokul kısmı açılmadığından ben normal bir okula gidiyordum, ama benden 2 yaş küçük olan kız kardeşime ailem İmam Hatip’i uygun görmüştü. O benden 3-4 sene önce kapandı. Akraba ziyaretlerinde herkes bu duruma şaşırırdı. Bu yüzden, dedem sürekli babama laf söyler, küfür ederdi. Bana başka bir dünyadanmışım gibi bakardı. Babam da kıyafetlerime çok karışırdı. Hiç unutmam, o sene beyaz pembe çiçekli fırfırlı bir gömlek almıştım. Gömlek sıfır kolluydu, annem “Baban kızar” demişti ama gömlek o kadar güzeldi ki ben zorla aldırmıştım. Bayram günü olduğu için babam bir şey demez diye düşünmüştüm. Sonra o gün geldi, hepimiz bayramlıklarımızı giydik. Kardeşlerimle sıraya girdik, babamın elini öpüp para alacağımız için çok mutluyduk. İlk sırada ben vardım, babam üzerime uzun uzun baktı. Sonra anneme makas getirmesini söyledi. Annem karşı çıktı, “Gidip içine tişört giyecek” dedi. Sonra ben odama gittim, ağlayarak içine beyaz tişört giydim. O bayram günü aynada kendime bakmadım, babamın elini de öpmedim. Sonra gün geçtikçe dar pantolonları, kısa kollu kıyafetleri giydirmemeye başladılar.

O yaz regl oldum. Annem regl olunca kapanacağımı ve kendimi buna hazırlamam gerektiğini söylemişti. O yüzden, regl olduğumu tüm yaz boyunca ailemden sakladım. Ped diye bir şey olduğunu bilmediğim için peçete kullanıyordum. Sonra bir gün bahçede arkadaşlarımla ip atlarken annem çağırdı. Pantolonumdaki kan lekesini sordu. Ben de ağlayarak kapanmak istemediğim için regl olduğumu sakladığımı söyledim ve ona, bu durumu babama söylememesi için yalvardım. O da kabul etti, bana liseye geçene kadar zaman verdi. Liseye geçince kapanacağıma söz verdim ve regl olduğumu 2 yıl boyunca babamdan sakladık.

Liseye geçtim. Babam beni zorla bir İmam Hatip’e gönderecekti ama puanım çok iyi olduğu için rehber hocam izin vermedi. Lisenin ilk günü yamuk bir başörtüsünü ağlayarak taktım. Sınıfta herkes bana bakıyor gibi hissediyordum. Ama öyle değildi ve zamanla alıştım. Artık babamla aram daha iyiydi, bana telefon bile almıştı. Daha güzel görünebilmek için ucuz fondötenleri yüzüme sürerek yüzümü mahvettiğim, çokça kilo aldığım, âşık olup kendimi frenlediğim ve sigara içip okuldan kaçtığım, aileme sürekli yalan söylediğim 4 yıl böylece geçti.

Şimdi tekrar üniversite sınavına hazırlanıyorum. Onlar beni buna zorladıkları için mi, yoksa bu ben olmadığım için mi açılmak istiyorum; bunu gerçekten bilmiyorum. Lise hayatım boyunca içimde hep bir kabulleniş vardı ve açılmayı hiç düşünmedim. Bazen yağmur yağdığında balkona çıkıp kafamı uzatıyorum ve bu hissi özleyip özlemediğimi düşünüyorum. Bazen de böyle düşündüğüm için Allah’a tövbe ediyorum ama biliyorum ki aileme bu konuyu açarsam üniversiteyi burada onların yanında okumak zorunda kalacağım. Bu kadar güçlü müyüm, onlara ve herkese karşı çıkacak kadar güçlü müyüm; bilmiyorum. Ders çalışmam gerek, hayatıma devam etmem gerek ama ben şu an çevremdeki herkesten nefret ediyorum. Bir çıkmazın içindeyim ve çıkamıyorum. Savaşmaya gücüm var mı veya bu bir savaş mı, bunu da bilmiyorum.

(Görsel: Zipcy)