Vejetaryen olmak istiyordum, kurban ibadeti farz olmak zorunda mıydı?

8. sınıfta kendi isteğimle namaz kılmaya başladım. Daha iyi bir Müslüman olmak istiyordum ve ibadet etmek beni mutlu ediyordu. Liseye başladığımda aykırı bir görüntüm vardı. İnsanlar Müslüman olduğuma inanmıyordu. Bu beni çok rahatsız ediyordu. Kendimi ispatlamak istiyordum ve açık olduğum için suçlu hissediyordum. Kapanmaya karar verdim. Ailem bunun için beni asla zorlamamıştı. Muhafazakâr insanlar olmalarına rağmen üzerimizde baskı kurmazlardı. 15 yaşında kapandım. Her şey çok güzel gidiyordu. Mutluydum ve kendimi ispatlamıştım. Kur’an öğrenmek için kendi isteğimle bir kursa gidiyordum. İnancım beni mutlu ediyordu ve harika bir tatmin sağlıyordu. O kadar dindar bir insan olmuştum ki etrafımdaki herkesin günahkâr olduğunu düşünüyordum. Duygusal olarak bağlanabileceğim hiçbir şeyim yoktu. Yalnızca inancım vardı.

11. sınıfta bir tarih öğretmeniyle tanıştım. Dindar yapımı çok garipsemişti. Araştırmayı ve öğrenmeyi sevdiğimi fark edince bana bazı kitaplar verdi, benimle inancım hakkında konuşmaya başladı. Kendisi tanrıya inanıyordu ama dindar değildi. Amacı asla inancımı değiştirmek değildi, sadece farklı inançları da öğrenmemi istiyordu. Sorgulamaya başladım. Kitapları okudum. Aklımda bir sürü soru vardı ama İslam bu sorulara asla cevap vermiyordu. İnsanlar başka bir tanrıya inandıkları için neden sonsuza kadar ceza çekmek zorundaydı? Kadınların üzerinde neden bu kadar fazla baskı vardı? Eşcinsellik neden günahtı? Hayvanları seviyordum ve vejetaryen olmak istiyordum. Kurban ibadeti farz olmak zorunda mıydı? Müslüman olmayanlardan neden bu kadar nefret ediyorduk? Kur’an Allah’ın kitabı olmasına rağmen neden bu kadar eksikti? Konuşabildiğim herkesle konuştum. Sorularıma asla mantıklı bir cevap alamadım.

Şu an 18 yaşındayım. Allah’a inanmıyorum. Kimseye söylemedim. Buraya yazmak bile bana acı veriyor. Öğrendiklerim, okuduklarım bana çok farklı bir bakış açısı kazandırdı. Değiştim. Ailem sadece inancımın zayıfladığını düşünüyor ve eskisi gibi olmamı istiyor. Sebebini anlamadığım bir şekilde annem ve babam 1-2 yıldır çok dindar insanlar olmaya başladı. Anneme, sanki bir şaka yapıyormuş gibi açılmak istediğimi söyledim ve bu bile onu çıldırttı. Onlarla bilim hakkında konuşamıyorum. Çok kapalı bir zihinleri var. Evrimi inkâr ediyorlar, kadınların erkekler tarafından korunmaya ihtiyacı olduğunu düşünüyorlar. Sürekli kavga ediyoruz. Açılmamı asla kabul etmezler. Kur’an okumadığım, namaz kılmadığım için bana çok kızıyorlar. Onlara eskisi gibi inanmadığımı söyleyemem. Verecekleri tepki beni korkutuyor.

Üniversite sınavına hazırlanıyorum. Şehir dışında okumak ve açılmak istiyorum. Benden nefret etmelerinden korkuyorum. Onları bu fikre nasıl alıştırırım, bilmiyorum. Bildiğim tek şey mutlu olmayışım. Özgür değilim ve benim özgürlüğüm onların mutsuz olmasına sebep olacak.

(Görsel: Nastya Rauba)

Comments (5)

  1. Bi' insan

    Merhaba,düşüncelerin değişmeye devam edecek aileni küçümseme onlardan başka güvenebileceğin kimse yok bunu asla unutma.Ayrıca aileyle her konu konuşulmaz,okumaya öğrenmeye açık bi’ bireysin 40-50 yaşındaki insanlardan da bunu bekleme,sinirini yıpratma boş yere.Örtü konusunda bizi anlamayacaklar,anlamak zorunda da değiller sanırım o yüzden ne zaman o sürecin üstesinden gelebileceğine inancın oluşursa o zaman harekete geç.

    • Yazdıklarınız için teşekkür ederim. Onları seviyorum, saygı duyuyorum. İsteklerimi onları incitmeden gerçekleştirmek istiyorum ama bu mümkün değil. Uygun zamanı ne kadar beklesem de hiç gelmeyecek gibi.

  2. Yaşıtız ve ailem konusunda aynı şeyden müzdaribim. Okuldaki felsefe dersi sayesinde kendime geldim ve sorgulamaya başladım. Normalde müslüman olarak doğmuştum. Bana doğru olan tek şeyin bu olduğu söylenmişti. Aksi mümkün değildi. Sonra düşündüm. Ben neden bunlara inanıyorum. Kimse tam anlamıyla müslüman değil. İnanıyorlar. İnanmayanlardan nefret ediyorlar. Kızıyorlar. Ama ibadetlerini tam yapmıyorlar, küfrediyorlar, dedikodu ve bir sürü günahı işliyorlar. Uzun bir düşünme sürecinden sonra deist oldum. Her şeye bilimsel baktım. Bir peygamberin olması, gökten kitap inmesi vs. hiçbir şey mantıklı gelmedi. Aynı zamanda cinsel yönelimimi de sorguladım. Biseksüelim gibi geliyordu fakat olmadığımı fark ettim. Sonra kendi kendime düşündüm. Ya olsaydım? Arkadaşımla bu konuyu konuşmuştum. Okulda konuştuğum ve anlaştığım tek kişiydi. Ama tüm anlattıklarımdan ve hislerimden sonra dedim ki “Biseksüel olsaydım napardın?”. Cevabı beni gerçekten dehşete düşürdü. Dedi ki: Kendimi korumaya alırdım yani. Yakın arkadaşımın homofobik olduğunu anladığım an ondan soğudum. Ailemin de ağzını aramak istedim. Biraz bu konulardan konuştuk. Onlara bunun bir yönelim olduğunu anlatmak istedim. Söyledim, bilim adamları da bunun bir yönelim olduğunu hastalık olmadığını kanıtladılar dedim. Fakat her seferinde dini ortaya koyup pompeii vs zırvaladılar. Ama kimse aktif bir yanardağın yanına kurulan bir şehrin böyle muhtemel bir ihtimalden etkilenebileceğini söylemedi. Objektif düşünemediler. Eşcinselliğe hastalık dediler. Oysaki onların elinde olan bir şey değil. Kime aşık olacağımızı seçemeyiz. Bu gayet normal bir şey. Normalde deist olduğumu aileme söylemeyi düşünüyordum. Fakat tüm bu şeylere olan bakışlarını gördükten sonra vazgeçtim. Beni evlatlıktan ret bile edebileceklerini düşünüyorum. Bu yüzden bu gerçeği onlara söylemeyeceğim. O zamana kadar rol yapmak zorundayım. Seneye üniversiteye başlıyorum(umarım). Şu üniversite sınavını geçirdikten sonra benim için yepyeni bir hayat başlayacak. Belki kendi ayaklarımın üzerinde durmaya başladıktan sonra onlara söyleyebilirim. Buraya kadar okuduysan teşekkür ederim. Sadece biraz içimi dökmek istedim. Böyle şeyleri anlatabileceğim pek insan kalmadı etrafımda.

    • Okudum tabi. Çok güzel yazmışsın. Benimde çevremde bunları konuşacak pek kimsem yok. İnsanlar sadece kendilerinin doğru olduğuna inanıyor. Umarım her şey senin için çok daha güzel olur. Asla pes etme, bende pes etmeyeceğim.

  3. Doğru zamanı bekleme. Öyle bir zaman gelmeyecek. Anlattığından daha katı bir ailem var ve zorla kapatılmıştım. Ağladım isyan ettim hiçbiri desteklemedi ama 6 yılın sonunda açıldım. İyi ki yapmışım. Sen kendini zorlayıp cesaret etmedikçe doğru zaman olmuyor ne yazık ki. Ben daha erken yapmadığım için pişman oldum sadece. Eninde sonunda alışacaklar, yap gitsin.

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir