Buraya, uzun zamandır içimde tuttuklarımı dökmek istiyorum. Babam her zaman dindar bir insan olmuştur. Yolda gördüğü şortlu bir kıza hakaretler edebilir; tecavüzü hak ettiğini ve öyle giyinmemesi gerektiğini söyleyebilir.

Küçüklüğümden beri onun baskısı altındayım. Örneğin daha 8-9 yaşlarındayken tayt giydiğim için sokağın ortasında beni azarlardı. Zaten ondan sonrası zorunlu tesettür. O zamanlar aklım ermiyordu ve babamın sürekli “Artık kapanma zamanın geldi” demesi, benim o küçük yaşımda “Babam mutlu olacak, kapanayım” dememe yol açtı. 10-11 yaşlarında kapatıldım ve yetmezmiş gibi benden ferace gibi ağır şeyler giymem istendi. Zorla namaza başlatıldım. Namaz kılmıyorum, kılmış gibi yapıyorum ve bu, babama söylediğim tek şey yalan. Beni soktuğu durum bu. Kim bilir, kılmasam nasıl aşağılayacak, belki de dövecek.

Tesettür konusunda babam gerçekten normal seviyede bir baskıcılığa sahip değil. Pantolon giymem yasak. Arkadaşlarımla buluşmak için ondan gizli şekilde pantolon giyiyorum ama bir yerde yakalanırsam ve beni o şekilde görürse sokağın ortasında dövebilir veya aklımın almayacağı kadar rencide edebilir. Evin içinde dahi kapanmam için baskı kuran bir adam kendisi. Saçımın, evde dahi açık olmasına katlanamıyor. Evde de etek ve başörtüsü ile dolaşmamı istiyor, “Keşke” diyorum bazen, “keşke birazcık nefes aldırsa”. Keşke birazcık bana da, benim bedenim adına biraz hak tanısa.

Açılmak, benim için asla gerçekleşmeyecek bir hayal. Sırf bu hayale daha fazla kapılmamak için saçlarımı sıfıra vurdum. Daha fazla açılmak istememek için, ölene kadar tesettürlü kalacağıma kendimi inandırmak için yaptım bunu. Ben babamın istediği gibi bir kız asla olmadım. İki kişilik yarattım sadece. Asla beni tanımadı, asla ne istediğimi bilmedi, asla tanımak istemedi. Kaç defa konuşmak istedim bu konuyu ama yanına her gittiğimde karşımda anlayışsız ve yobaz bir insan gördüğüm için kelimeler boğazıma dizildi, gözlerim doldu. Onun yanında bu kadar güçsüz kaldığım için kendimden nefret ettim.

(Görsel: Owen Gent)