Merhabalar. Şu an 16 yaşındayım, 11. sınıfa başlayacağım. 7. sınıfa geçerken kapandım ve yaklaşık 2 yıldır açılmak istiyorum. Arkadaşlarıma özenerek kapanmıştım ama zaten çevremdeki herkes kapanmam yönünde beni fazlasıyla zorluyordu. Artık açılmak istediğime karar verdiğimde, bu fikir ilk kez aklıma düştüğünde çevremden gerçekten çok korkuyordum. Açılırsam çevrem tarafından, akrabalarım tarafından, ailem tarafından maruz kalacağım psikolojik şiddetten çok korktuğum için bu dürtüyü bir süre içimde tuttum.
10. sınıfa geldiğimde artık bu korku içimde iyice azalmıştı. Bu sefer de “Kapalıyken daha güzelim. Saçım kötü olsa bile gözükmüyor, açık olsam böyle olmazdı” diyerek kendimi oyaladım. Ama bu yaz artık o kadar daraldım ki dinden ciddi anlamda soğumaya başladım. Her şey ters gelmeye başladı. Bir de feministlik işin içine girince iyice bunaldım. Kafamdakiler ile başıma örttüğüm aksesuar tamamen çatışmaya başladı. Başımdaki dini bir unsurdu ama ben artık onu dolduramıyordum. Anneme bunu ilk söylediğimde çok ağlamıştı, ben de uzun bir süre kapattım bu konuyu. Üniversiteye geçince diyerek şartladım kendimi. Daha erken bir zamanda açılmak imkansız gibi geliyordu çünkü.
Yaklaşık bir hafta önce, memleketimize geldiğimiz günlerde, konuyu anneme tekrardan açtım. Sinirlenmedi, ağlamadı; ben de sonunda açılacağım için gerçekten çok mutlu olmuştum. Eve gidene kadar babama bu konuyu açmamamı söyledi. Akşama doğru anneme bu yıl okula başlarken açılmak istediğimi söyledim ve sinirlendi. Üniversiteye kadar beni bu fikrimden vazgeçirebileceğini düşünmüş. Açılmama tamamen olumsuz bakmaya başladı. Ama bu yıl açılmayı çoktan kafama koymuştum. Babam dinci bir insandır; aynı zamanda empati yoksunu, sinirli, başkasının hayatına saygı duymayan bir tiptir. Özellikle ona bu durumu söylemeye çok korkuyorum. Bugün daha birkaç saat önce bir şeye sinirlenmiş ve bana kızmaya başladı; okuduğum kitaptan başladı, aylar içerisindeki değişimime, kapanış şeklime, giyinişime kadar kızdı. Düşüncelerimden korktuğunu, artık beni kaybetmeye başladıklarını düşündüğünü söyledi. Açılma konusunu da açamadım çünkü annem eve dönene kadar açmamamı söylemişti. Haftaya eve döneceğiz ve ben fazlasıyla gerginim. Korkuyorum ama sonuna kadar gitmek istiyorum.
(Görsel: Marie Muravski)
Comments (6)
İnanamıyorum. Yazının sonuna kadar ben yazdım ve hatırlayamıyorum zannetmiştim. O kadar aynı şeyleri yaşamışız, o kadar aynıyız ki… Asla vazgeçme. Bu süreç yıpratacak ama emin ol çok şey öğretecek. Daha güçlü olacaksın. Lütfen he4 şeyr karşı dik dur. Bizler buradakiler olarak seni hep destekleyeceğiz ^^
Bana yazmak istersen hesabım lll.ozge.ll asla pes etme!!
Sevgiyle Kal ❤️
Canım benim ya aynı şeyleri yaşamışız diyebilirim instagram hesabım @zeynep_buyuk_ dm ye bekliyorum istediğin her zaman yazabilirsin sen değerlisin ailen karşı gelsede bu hayat senin hayatın ve kendi hayatında kendi düdüğün çalar o kadar!
Gerçekten ben yazdım zannettim, şu an gözyaşlarıma engel olamıyorum…
Merhaba,aynı durumu ben de yaşıyorum senin gibi çevremde yani arkadaşlarıma özenerek kapandım ve o zaman neden kapandığımı bile bilmiyordum yaklaşık 4 yıldır kapalıyım senin gibi her zaman kendimi oyalayıp durdum ama en sonunda tak etti 11. Sınıftayken babama söyleme cesareti buldum tabii bunun için rehberlikçi bir hocamdan destek aldım babama bunu söylediğimde şaşırdı neden istediğimi vs sordu sonra bana Allah için kapanıyorsun benim için değil ama gel gör ki ben baskılardan dolayı kapandım sadece arkadaşlarımdan dolayı değil şuan üniversite sınavına hazırlanıyorum sınavdan sonra babamın tekrar karşısına çıkacağım daha olgun bir şekilde bana bu yolda başarılar dileyin ya başarıcam ya da yine başarıcam
Naptin