Burada birçok kişinin kendi hikayelerini anlattığını gördüm; o zamandan beridir sayfadan çıkamıyorum, çoğu hikayeyi de okumuşumdur. Ben de aynı sorunu yaşıyorum ve buradan güç alarak aileme anlatmak istiyorum.

En başından alayım.

Babam dindar bir insandır. Annem, babam kadar dindar sayılmasa da kendince Müslümandır. Ben kendimi bildim bileli evde her gün kavga oluyor. Her an küfürler bağırışlar, her yerde… Ama babama “Müslüman mısın” diye sorsan “Tabii ki de Müslümanım” der çünkü kadına küfür etmek, dövmek, bağırıp çağırmak tam da dine yakışan bir şey. Beni dinden soğutan şey de bu. Müslümanlık benim için zorbalıktı. Neyse… Ben de babamla bir nevi aynı sorunları yaşıyorum. Her zaman kavga ediyoruz, aramız hiç iyi değil. Bu süreçte annemle aramız daha iyi oldu ve daha çok yakınlaştık. Çoğu zaman annemden güç almışımdır.

5. sınıfta İmam Hatip’e gönderildim. O zamanlar küçüğüm, neyin ne olduğunu bilmiyorum. Akrabalarımızın hepsi Müslüman olduğu için güzel bir şey yaptığımı sanıyor ve mutlu oluyordum. Aşırı derecede zorlanmıyordum, işte o klasik ‘alışma’ süreçlerindeyim. 7. sınıfa kadar düşüncelerim bu şekilde devam etti, sonra o zamanlarda dank etti kafama. O zaman anladım neyin ne olduğunu, nasıl bir durumun içinde olduğumu. Ama hala bunun bana göre yanlış bir şey olduğunu düşünmüyordum. Başka düşünceler nasıldır, nasıl başka dinler olur; bilmiyordum.

Her zaman böyle şeylerden uzak tutuldum. Babam her seferinde namaz kılmaya zorlardı, yeri geldiğinde küfrederdi. Bir keresinde kavga ettiğimizde “Hiçbir b*ku hak etmiyorsun sen” deyip telefonumu almıştı. Bu bana yaşattığı şeylerin sadece birkaçı.

Ramazan ayında babam bana “Neden oruç tutuyorsun?” diye sorduğunda “Sizin zorunuzla tutuyordum” demiştim, nereden cesaret geldiyse. Yine sinirlenmişti ve kavga çıkmıştı. Ramazan’ın sonuna kadar oruç tuttum. Son gününde babam bana “Aferin, son güne kadar tuttun” dedi.

Anlayamıyorum, neden böylesin baba? Neden bir kez yanımda olmuyorsun? Kız çocuğuyum ben, beni sevip kollaman gerekirken beni çok incittin baba. Her seferinde dini konuları açıp canımı yaktın. Senin için bu daha çok önemliydi, değil mi? Her neyse.

Liseye geçeceğim sırada babam beni İmam Hatip lisesine, yatılı Kuran kurslarına göndermek istedi. Annemse “Bırak okulunu okusun, yazları gider” dedi. Anadolu lisesine verildim. Lise, erkeklerin olduğu bir ortama neredeyse ilk girişimdi. Abim de çok karşıydı buna, “Seni orada değiştirirler” diyordu hep. Oysa lise benim gözümü açtı. Kim ne derse desin; ben orada öğrendim başka hayatların olduğunu, başka dinlerin de olabileceğini.

8. sınıfta YouTube’da bazı kızları izlerken “Bunlar nasıl açık saçlılar ya? Neden kapalı değiller?” diyordum, ne kadar cahilleştirilmeye çalışılmışım ama… Ben böyle birisi değilim. Bana göre bir kızın kafasını kapatmasının hiçbir doğru tarafı yok. Allah madem bizi seviyor ve mutlu olmamızı istiyor, o zaman neden bu işkenceleri çekiyoruz? Neden bu yaşımızda saçlarımız rüzgarla buluşmuyor, yağmurda ıslanmıyor? Ben bunu istiyorum, özgür olmak istiyorum. Babama göre bunların hepsi or****luk’tu.

Burada hikayesini anlatan bir kızın yorumlarında bir Instagram sayfası gördüm, “İhtiyacı olanlar yazabilir” tarzında bir şey yazmıştı. Ben de ona yazdım. Onun da bana çok büyük desteği oldu. Onunla konuştukça cesaretim arttı. Ve bir gün cesaretim tam olarak yerine geldiğinde bunları ilk olarak anneme anlatacağım.

Lütfen ama lütfen, aileniz sizi korkutmasın. Çok zor şeyler yaşıyorsunuz, biliyorum. Belki her gün ağlayarak yatıyorsunuz, benim gibi. Ama güzel günler çok yakın. Siz pes etmeyin, yeter ki özgüveniniz ve cesaretiniz kırılmasın. Birbirimize destek olalım. Bana yazmak isterseniz ben buralardayım, istediğiniz zaman yazabilirsiniz. Umarım her şey dilediğiniz gibi olur.

(Görsel: Tom Hammick)