Merhaba. Aslında artık içimde aileme karşı o kadar çok şey besliyorum ki şuraya yazarken bile üşeniyorum, her şeyden yoruldum artık… Sanki bu dünyada hiç mutlu olamayacak gibiyim.
Şu an 17 yaşındayım. 11. sınıfa gidiyorum. 9. sınıfta abim dediğim insan, bir erkek arkadaşımla sevgili gibi konuştuğumuz mesajlarımızı okuyor ve ben yakalanıyorum. O gün çok şiddet görüyorum abim tarafından, okula yediğim dayakla gidiyorum. Görenler “Sana n’oldu” diyor, bense o akılla “Gerçekten çok kötü şeyler yaptım, ailemin güvenini nasıl kazanacağım?” diyorum. “Kapanayım, en azından ailemin güvenini kazanırım. Hem İmam Hatip’e gidiyorum” diyorum, “Yeni kararlar ile hayatımda bir değişiklik olur” diye düşünüyorum.
Neyse, biz çok muhafazakar bir aileyiz. Şu an 12. sınıfa geçtim ve böyle bir durum var. Üniversite sınavlarına hazırlanıyorum. Kendi içinde verdiği savaş insanı daha kötü yapıyormuş. Kendimi bildim bileli abim dediğim insandan dayak yer ve susarım. Aynı evde yaşıyoruz, abim dediğim insan tarafından tecavüze uğradım. Ailede bu olayın üstü kapatılmaya çalışıldı ve davalık olduk. Hala psikolojik destek alıyorum. O sevgilisiyle konuşuyor, kız arkadaşlarıyla görüşüyor, buluşuyor. Alkol aldığını biliyorum, sosyal medyadan kızlarla yazıştığını biliyorum ama ben bugün balkonda kısa kollu ile oturup ders çalıştığım ve perdeyi kapatmadığım için dayak yiyorum. Her ne olursa olsun, susuyorum.
Açılmak istiyorum. Bu nasıl bir tabir, bilmiyorum ve Allah’ın böyle zorunlu bir hükmüne bunu demek canımı yakıyor. Nasıl bir ailem var, nasıl bir hayatın içindeyim? Bir yandan da kendimi sorguluyorum. Erkek yapınca eyvallah diyorlar, kadın yapınca ört bas ediyorlar. Hiçbir zaman gelip başımı okşamadılar, yanımda durmadılar, arkamda olmadılar. Yeri gelince ailem oldular. Ben onlara iyi ve hayırlı bir evlat olmaya çalıştım, hep sustum, şikayetçi olmadım. Ailem dedim, kendimden taviz verdim. Belki Allah rızası için yapsaydım böyle olmazdı. Lütfen bana bir şey söyler misiniz? Ben burada her şeyimi paylaştım, başıma kötü şeyler gelmez, değil mi?
(Görsel: Käthe Kollwitz)
Comments (6)
Lütfen şöyle düşün asla yalnız değilsin binlerce insan var hatta bizim bile bilmediğimiz çoğu hayat var istersen instagramdan konuşmayı çok isterim bende böyle bir çıkmazın içerisindeyim
İnstagram : @elifsaydannn
Hayır, suçlu sen değilsin, kendini değersiz görmen hepsi ailenin suçu keşke yaptıklarını bu dünyada daha çabuk çekseler ama olmuyor, elbette bunun cezasını çekecekler. Kendini rahatlatan iyi hissettiren şeyler yapmaya çalış, derslerine odaklan hayal ettiğin herşeye ulaşmaya çalış. Bunu başaracaksın, sen bunu yapabilirsin. Elbette karma gelip onları bulacaktır. İçini rahat tut. İçindeki çocuğa sarıl, onu sev. Seni seven birçok insan var ve olacaktır. Seni seviyorum lütfen kendine dikkat et.
Sen yeterki kendini sevmek iste ve bundan vazgeçme bana yazabilirsin instagram hesabım Ummu3037 yardım etmeye çalışacağım aynı durumdayım bu yüzden seni daha iyi anlıyorum
Bi saniye idrak edemiyorum abin tarafından tecavüze mi uğradın? Öz abin tarafından? Bu nasıl bisey ya ne biçim bi aile bu? Yerinde olsam o ailenin yanında bir saniye durmam. Igrendim resmen. Bir an önce üniversiteyi kazan o yerden kurtar kendini. Insan ailesinin yanında güvende olamayacaksa , varsın tek başına bi hayat kursun. Bi abla olarak sana tavsiyem kazan üniversiteni, gerekirse hem çalış hem oku ama ordan kendini kurtar!
belki allah rızası için yapsaydım böyle olmazdı diyorsun fakat allah rızasını gözetmesi gereken tek kişi sen değilsin. ailendeki her bir kişi allah rızasını senin kadar gözetmek durumunda. senin hissettiklerin, senin huzursuzlukların çok normal ve hiç de yanlış değiller. ortada kabul edilemez bir durum olduğu için şu an bu kadar bunalmış bir durumdasın; çünkü doğru ve iyi olan sensin. kendini ve aileni sorgulaman senin ne kadar güçlü ve akıllı biri olduğunun göstergesi. seni hiç tanımayan fakat yaşça senden büyük biri olarak çok gururlandığımı söylemek istedim… iyi ki varsın.
maruz kaldıkların ve içinde bulunduğun durum için ne denir bilmiyorum, keşke böyle olmasaydı sana daha iyi bir dünya sunulmadığı için çok özür dilerim… bu dünyada mutlu olamayacağını düşünmeni anlıyorum… maalesef uzun süre yıpranınca aklımız bizi böyle şeylere inandırıyor. ama aynı zamanda, hiçbir mevsimin sonsuza dek sürmeyeceğini de unutmamanı dilerim. özgür ve huzurlu hissedeceğin zamanlar mutlaka gelecektir.
son olarak… ev içindeki istismarla ilgili yardım isteyebileceğin örgütler, platformlar var ve senin gibi pırıl pırıl kadınlarla birlik olmak isteyen birsürü hayatta kalmış kadın var. bir gün bu konuda destek istersen unutma ki asla yalnız yürümeyeceksin.
iyi ki varsın.
Eğer yardımcı olacak bir arkadaşa ihtiyacın varsa yazabilirsin. Ben de bu sene 12. sınıftayım [email protected]