Merhaba. Ben 12 yaşındayken örtünmeye başladım. İşin içinde hem baskı hem de kendi isteğim vardı diyebiliriz. Şöyle ki küçüklüğümden beri muhafazakar bir ailede olduğum için kapanacağımı bilerek yaşadım. Bu yüzden regl olduğumda o günün geleceğini biliyordum.

Erken regl oldum, daha 10 yaşındaydım. 12 yaşına yaklaştığımda annem “Kapansan iyi olur” gibi şeyler söylemeye başladı. Bir gün dayanamadım ve ‘Sanki ne olacak’ diyerek kapandım. Ama çok geçmedi, bir sene sonra pişman olmuştum bile. 13 yaşındaydım ama kadın reyonundan giyiniyor ve teyze gibi gözüküyordum. Bir gün anneme “Ben açılacağım, artık bıktım” dedim. Annem tokat attı. Ben de uzunca bir süre sustum. Ama artık içime tak etti.

Şu an 17 yaşındayım. Karantinanın ilk günlerinde anneme kapalı olmak istemediğimi söyledim. Annem ciddiye almadı ve üzerinde durmadı. Geçenlerde ise uzunca konuştum. İstemediğimi, kapalı birisi gibi davranmadığımı, daha fazla kapalı olmamın sadece dine hakaret olacağını söyledim. “Öyleyse açıl, zaten böyle düşünüyorsan kapalı olmanın bir anlamı yok. Ama açılırsan sana eskisi kadar rahat bir hayat yaşatmam. Sana yaptırımları olur. Babanla konuş, o da izin verirse açıl” dedi. Ama ben babamla konuşmak istemediğimden yuttum yine.

Bu akşam öyle aklıma takıldı ki… Çocukluğumu yaşayamadan anlamını bilmediğim bir örtünün altında ezildim. Başımdaki örtü bana uygun değil. Annem izin verse de babam hayatta izin vermez. Çok dolmuştum, sizlerle de paylaşmak istedim.

(Görsel: Tina Berning)