Hayatımın, kendimi bildiğim tüm anlarında kapalıydım.

8. sınıfta, koyu dindar bir insanla arkadaş olmamla başladı her şey. O kapandıktan sonra, o günlerde ailemde tek açık olan kişi olan halam da kapanınca; normalde kapanmayı aklından geçirmeyen bana bu durum normal geldi ve özendim. Arkadaşıma bir gün, “Ben de mi kapansam” dedikten sonra, sürekli “Ne zaman kapanacaksın” gibi laflarına maruz kaldım ve onun da baskısı ile kapandım. Ailem henüz erken olduğunu söyledi ama 13 yaşındaki bana dinletemediler.

Uzun bir süre kapanmaktan memnundum, isteyerek örtüyordum fakat son iki üç yıldır her şey değişmeye başladı. Yolda açık bir yaşıtımı görsem “O ne güzel açık” demeye başladım. Hayallerimde bile kendimi açık hayal ediyordum. Hayalimdeki insanlara bile açık olma durumumu nedenlerle açıklamaya çalışıyordum. Rüyamda, -kapanmama neden olan mı, vesile olan mı demeliyim- arkadaşımın açıldığını görünce, ağlayıp “Neden beni kapattın o zaman” diye çıldırdığım birkaç rüya gördüm.

Ben özgür ruhlu bir insandım, son zamanlarda akıl yaşımın daha da olgunlaşması ile dünyaya bakışım değişti. Başta açılma düşüncesini geriye itebiliyordum fakat son aylarda yoğun bir şekilde beni ve zihnimi kurcalıyor, hatta son zamanlarda uyuyamıyorum bile. Birkaç arkadaşıma ve halama konuyu açtığımda, istediğimi yapmamı söylediler fakat bu durumu iyi düşünmemi de eklediler. Fakat üniversite arkadaşlarımın ve diğerlerinin tepkisi o kadar korkutuyor ki beni, açıldıktan sonra hafif açık bir şey giysem kınayarak bakacaklarına ve “İyice açılıp saçıldı” diyeceklerine eminim. Özellikle erkek olanların, ki bunu anlamlandıramıyorum çünkü bu durumu bilmeden yorum yapmaları, madem “Açılacaktın niye kapandın” diye konuşmaları… Dahası henüz babamın tepkisini tahmin edemiyorum, belki de net bir “Hayır” diyecek, emin değilim. Sabahları açılmak istediğimi düşünüp, akşamları “Ne saçmalıyorsun sen” diyorum. Bu konu hakkında ne yapacağımı bilmiyorum.

Yedi yıl kapalıydım. Hayatımın, kendimi bildiğim tüm anlarında kapalıydım, “Ya açıldıktan sonra pişman olursam” diyorum. Ama keşke açılmama neden olacak bir şeyle karşılaşsam ve hemen açılsam diye düşünüyorum. Açılmak için diğer insanların ağzını tıkayacak bir nedenim olsa, sanırım ertesi gün açılırdım. Ne yapacağımı kestiremiyorum ve geceleri uyuyamıyorum baş ağrısından. Ne kadar hap bitirdim, onu bile hesaplayamıyorum. Ben yargılayıcı bakışlar altında kalmadan dans etmek, saçlarımı rüzgarda savurmak istiyorum. Küpelerimin rafta değil kulaklarımda takılı olmasını, deniz suyunu tenimde hissetmeyi istiyorum. Sevdiğim saçlarımın güneş ile açık rengine döndüğünü görmek istiyorum. Kapıyı açarken bile üzerimi kapatacak bir şeyler aramak için etrafta deli gibi gezmemek istiyorum, top oynamaktan çok yazmamı düzeltmek istemiyorum. Ben, kimsenin yargılayıcı bakışlarına maruz kalmadan ve pişmanlık duymadan ben olmak istiyorum.

(Görsel: Leonora Carrington)