Ya kimsesiz kalıp dilediğim gibi bir hayat yaşayacağım ya da hayatıma karışanlarla iyisiyle kötüsüyle devam edeceğim. Bir dönüm noktasındayım. Hayatımın 23 yılını başkaları için yaşadım. Bir 23 yılı daha böyle geçsin istemiyorum. Her şeyi yıkıp yeniden başlamak ve bu sefer yaşamak istiyorum.

Muhafazakar bir ailede büyüdüm. Fakat zaman içerisinde, ailemle aynı bakış açısına sahip olmadığımızı fark ettim. Onların dine ve ahlaka bakış açısı, hep kadın bedeni üzerindendi. Dini inancı olan biriyim fakat onların bu tavırları benim manevi yönümü azalttı. Başörtüsünden soğuttu. Babamın yanında bile başörtüsü ile olmak zorundayım. Birkaç defa karşı geldim; bunun çok gereksiz olduğunu, Allah’ın böyle bir şey emretmediğini, bunu haram kılmadığını anlatmaya çalıştım ama nafile… Kız çocuğu olduğum için birçok baskıyla büyüdüm. “Kız çocuğu onu demez, şunu yapmaz, bunu giymez, oraya gitmez…”. Babama karşı hep bir nefret büyüttüm içimde. Çünkü çocukluğumda da ergenliğimde de hep bir şeyler ukde kaldı içimde.

Üniversiteden mezunum, sınavlara gireceğim. Babam başka şehre atanmamı istemiyor, ben ise sırf bu evden gitmek için çalışıyorum. Kendi dilediğim gibi yaşamak istiyorum. Fakat şu an bir işim olmadığı için babama maddi olarak bağlıyım. Maddi durumu gayet iyi, eğer babamın yanında kalırsam maddi olarak çok iyi bir yaşamım olabilir. Bana sağlayacağı imkanları tek başıma benim sağlamam, 6000+ TL maaş alan bir memur olarak bile yıllarımı alır. Ama biliyorum ki bir insanın özgürlüğü yoksa hiçbir şeyi yoktur.

Babam her şeyi kontrol etmeye çalışan biri, eğer burada kalırsam ekonomik olarak özgür olsam bile hiçbir zaman tam olarak özgür olamayacağım. Hayalim bir gün atanmak ve buradan çok uzağa gidip o çok arzuladığım hayatı yaşamak. Öyle çok lüks hayallerim de yok. Mesela akşam çıkıp öylece yürümek, istediğimi giymek, istediğim yere gitmek… Fakat burada kalırsam babam bunlara karşı çıkacaktır. Şehir dışında bir yere atanıp çalışmama izin verse dahi kıyafetime, gideceğim yerlere vs. karışacaktır. Çekip gitmek ve kendi hayatımı kurmak niyetindeyim. Tek ortak noktamızın kan bağı olduğu bu insanın hayatıma daha fazla yön vermesini istemiyorum. Fakat geride bırakmak istemeyeceğim kişiler de var. Ama biliyorum ki eğer babamla tüm bağları koparıp öylece gidersem benimle görüşmezler. Dediğim gibi ya kimsesiz kalıp dilediğim gibi yaşayacağım ya da hayatıma karışanlarla iyisiyle ve kötüsüyle devam edeceğim.

Sıfırdan bir hayat kurmak… Çok, çok isterim ama yapabilir miyim? Sadece ekonomik olarak özgür olmak yeter mi? İnsan tüm kan bağlarını yok sayıp sıfırdan başlayabilir mi? Ya mutsuz olursam? Zor bir karar… Kararım ne olursa olsun, ekonomik özgürlüğümü kazanacağım. Özgür olmak için bir yerden başlamalı. Fikirlerinizi benimle paylaşırsanız sevinirim. Hoşça kalın. Özgür kalın…

(Görsel: Max Ernst)