Öncelikle, böyle bir hesap açtığınız için çok sağ olun.
Ortaokula başlayacağım zaman annemin arkadaşı, çocuğunu İmam Hatip’e vereceğini söyledi ve annem bana “Sen de gitmek ister misin?” tarzı sorular sordu. İstedim. Daha dindar olurum sandım, daha mutlu olurum sandım, zaten 10 yaşında bir çocuk için annesi neyi önerirse o mantıklı gelirdi. Ya da benim için öyleydi, bilmiyorum. Okula başladığım gün, kapandım. Kimse zorlamadı hatta annem “Kapanma, sonra açılırsın.” falan dedi. Ne bileyim, özendim galiba. Başta yolda görenler gelip seviyordu, çok hoşuma gidiyordu. Biraz da ilgi için kapandım sanırım.
Ailem muhafazakar ve dinine bağlı olduklarından bahsederler. Annem dinine gerçekten bağlı, babam da bağlı ama cumadan cumaya namaz kılan cinsten. Ailem aşırı baskıcı değil aslında, sadece benim de onlar gibi muhafazakar olmamı istiyorlar.
Şu dönemlerde lise 3. sınıf öğrencisiyim. İmam Hatip bitince karma eğitimli bir Anadolu Lisesine yerleştim. Her şey çok garipti. İmam Hatipte herkes aynı. Açık öğrenciler yok denecek kadar azdı. Hatta hocalar onlara “Kapanın.” falan derdi. Sinir olsam da bana da bu durum normal geliyordu. Liseye geçtim, farklı insanlar tanıdım. Kapalı olanlar dinine pek düşkün değildi mesela; yalan söyleyen, küfür eden çok kapalı arkadaşım oldu. Dinime uygun davranan açıkları da gördüm ve neden kendime insanları ayırdığımı sordum. Şekilci olmak asla istemezdim ama bazen gerçekten şekilci oluyordum yüzlerine söylemesem de.
10 yaşıma geri dönelim. Kapandım, benim yüzümden ablam da kapandı. O, 7. sınıfa gidiyordu. Ama o şu an gerçekten istiyor yani bana öyle söylüyor en azından. İlk kapandığım zamanlar, ablamla oyun oynarken saçımı örmüştüm ve gerçekten çok beğenmiştim. Aklıma bir daha asla öyle dışarı çıkamayacağım geldi. Sonra “Ne yapayım!” dedim ve oyuna devam ettim. Hayal kurarken asla kendimi kapalı düşünemiyordum, hala düşünemiyorum. Açılmak istediğimi bu sene ilk ablama söyledim, o beni çok iyi anladı. Ablamı gerçekten çok seviyorum. Anneme söyledim sonra. Annem “Sen benden doğdun, öyle olmazsın.” dedi. Ben de “Olacağım.” dedim. Küçük çaplı bir kavga oldu. Bir kere annemle konuşurken abim odaya daldı; “Açılmak mı istiyorsun?” diye bağırdı; “Hayır” dedim ben de. Aslında abim dinine pek bağlı değil, beni neden yargıladı pek bir fikrim de yok. Babama daha söylemedim. Açılmaktan kastım, öyle mini giymek falan da değil aslında. Sadece saçım görünecek. En azından bunu hak ediyorum bence.
Babama söylesem nasıl bir tepki verir, bilmiyorum. Babam beni çok seviyor. Ben de onu çok seviyorum. Bir bakıma, açılarak onlara haksızlık edeceğimi bile düşünüyorum. Üzülmesinler diye kaç sene içimde sakladım bu hissi. Annemin, yakın arkadaşımın, teyzemin, mahalledeki dedikoducunun bile fikrini düşündüm. Sadece kendimi düşünmedim. Neden peki? Allah benim üzülmemi istemez ki. Ben zaten Müslümanım. Bu giydiğim şeyler tesettür bile sayılmaz ki. Zaten uymuyorum bu kalıplara. Annem izin verse, o kadar mutlu olurdum ki anlatamam… Kendimi kabullenemiyorum. 6 yıl olmuş ama ne zaman başörtü taksam moralim bozuluyor. “Kendi seçimimdi.” diyorum ama 10 yaşında bir çocuk ne kadar karar verebilir ki?
Şimdi Kazıklı Maria’nın hikayesinde gördüm sayfayı ve bir cesaret geldi. Saat gecenin dördü. Ne olurdu, ailem benim düşünceme saygı duysa? Korkmasam söylemekten… Abim, neden her istediğini giyiyor da ben sadece saçımı açamıyorum? Ya, saçı geçtim, yazın sıcağında erirken kolumu bile açamıyorum. Allah’ın emri, ama ben kaldıramıyorum. İnşallah Allah beni affeder ama biraz daha karşı çıkarlarsa, ben ailemi, özellikle annemi affetmeyeceğim. Tekrardan böyle bir sayfa açtığınız için teşekkür ederim. Sizce onları nasıl ikna edebilirim?
(Görsel: Otto Dix)
““Kendi seçimimdi.” diyorum ama 10 yaşında bir çocuk ne kadar karar verebilir ki?” için bir yanıt
tabiki hiçbir anne kızının başörtüsünü çıkarmasına alkış tutmaz ama gün geçtikçe alışacaklarını düşünüyorum.senin pes etmediğini gördükçe kabullenecekler onlar şuan kısıtlıyorlar diye bunu yapmayacağını düşünüyorlar sakın pes etme bu senin hayatın ileride abin,annen,baban yaşamayacak sen yaşayacaksın senin kararların senin seçimlerin herkes saygı duymak zorunda dediğim gibi en azından ailende arkanda duran biri var babanla konuş ablan sana destek olsun annen izin vermese bile sen pes etme ve yap gün geçtikçe alışacaklar alttan alttan sana biraz gönderme yapabilirler ama alışırsın lütfen hep mutlu ol❤️