Eğer o zaman kapanmasaydım, daha yeni kapanmış olacak ve belki de hiçbir zaman bir şeyleri sorgulamayacaktım.

5-6 ay önce 14 yaşıma bastım, tesettüre girmemin üzerindense 3 yıl geçti. Kapanmadan önce de zaten fazla açık giyinen bir insan değildim. Yazları soğuk köyümüze gittiğimiz için hiçbir zaman yazı doğru düzgün yaşamamıştım. Bu yüzden kapanmak bana çok kolay gelmişti.

Ben ortaokula başladığım sene, ablam liseye geçmişti ve annemin baskısıyla kapanmıştı. Aslında tam baskı da denemez çünkü ablam anneme liseye geçtiğinde kapanacağına dair söz vermişti. Ben ise ablamdan görüp heveslenmiş ve 6. sınıfın 2. döneminde kapanmıştım. “Açık olduğum için bana günah yazılmamalı, bu yüzden erken kapanmalıyım.” fikri vardı o zamanlar beynimde.

En başlarda her şey kolaydı, okulun formasını giydiğimden dolayı ekstra giydiğim bir şey yoktu. Sadece başımı kapatıyordum, o kadar. Kapandıktan sonra sitenin parkına çıkmayı bıraktım, bu da kendi isteğimleydi. Üşengeç biriydim ve her gün başımı yapıp parka inme düşüncesi sinirlerimi bozuyordu. 7. sınıfa geçtiğimizde, müdürümüz bize herhangi bir renk lakos ve pantolon giyebilme özgürlüğü verdiğinde, kendime dar paça pantolon almıştım. Tabii zayıf olduğum için bacaklarım belli olmuyordu ve annem bir şey diyemiyordu.

15 gün tatile girdiğimizde baba tarafından bir kuzenimiz köyden yanımıza gelmişti. Ablam da, ben de, o da homoseksüel ilişkiyi destekleyen insanlardık, ama onlar bunu o tatilde öğrenmişlerdi. Yanlarına gelip iki eşcinsel başrolün olduğu diziyi beraber izlemiştik. O zamanlar LGBT’nin İslam’da lanetlenen bir şey olduğunu bilmiyordum, hatta LGBT hakkında tam bir bilgim bile yoktu ve her şeyi sosyal medyaya atıldığım zaman öğrenmişti.

Bana telefon alındığında 7. sınıfı yarılamıştım. Sosyal medyaya, yani Instagram ve Twitter’a atılma sürecim geçen yaz başladı. En başta her şey normaldi. Fakat bir gün gezinirken açılan bir kadının yaşadığı zorluklarla, neler hissettiğiyle ilgili bir yazı karşıma çıktı. O an fark ettim, ben de o kadının hissettiklerini hissediyordum.

Sorgulama sürecine girdim o günden sonra. Ama “Acaba neden tesettür taktığımı sorgularken, Allah’ı da sorguluyor muyum?” düşüncesi yüzünden bu sorgulama sürecim 2 haftada bitti. Daha sonra karşıma cinsel yönelim eşitliğini savunan sayfalar çıkmaya başladı. Yazılan her şeyi okudukça aslında haklı olduklarını fark ettim. Dinen lanetlenen bireyler olduklarını öğrendiğimde sorgulama sürecim tekrar başladı. “Bilimsel olarak doğuştan böylelerdi, o zaman Allah neden onları lanetledi?” ile başladı sorularım. Sonra “Ben yaz sıcağında bile uzun kollu giyerken, erkekler niye istediğini giyebiliyor?” sorusu aklımda yankılanmaya başladı.

Geçen yazın sonlarına doğru annem, ben, teyzem ve iki kuzenim denize gittik. Anneme bone takmak istemediğimi başım açık yüzmek istediğimi söylediğimde bir şey demedi. Uzun süre sonra ilk defa kendimi bu kadar özgür hissettim. Saçlarımın, sadece pencereden kafamı uzattığımda gelen hafif esintilerle uçuşmasından daha farklıydı bu. Hasret kaldığım bir şey gibiydi.

Sonra yine beni boğan o başörtüye geri döndüm. Okullar açıldı, aldığım kilolar yüzünden pantolonum bacaklarımı sarıyordu. Ve her ne kadar dizime kadar gelen üstlükler giysem de bu annemi tatmin etmiyordu. Bense anneme inat hâlâ daha giymeye devam ediyordum. Bu benim anneme gösterdiğim ilk baş kaldırışımdı. Zorla bol pantolon aldığında 2-3 gün onu giymiş, sonra tekrar dar pantolona geçmiştim. Zaten daha sonra Korona çıktığı için uzunca bir süre evde durdum.

8. sınıfa geçmenin verdiği endişeden, neden kapalı olduğumu sorgulamamdan vs. yapmaktan hoşlandığım çoğu şeyden uzak kalmıştım. Evde kaldığım dönemler bana hayat veren müziğe geri döndüm ve uzun süre sonra ilk defa kendimi o kadar mutlu hissetmiştim. Bana soyut olarak dayatılan baskılardan sonra yok olan benliğim, kendini yeniden bulmuştu. O zaman karar verdim, bir gün kendi ayaklarımın üstünde durup gecenin bir yarısı yağmurun saçlarımdan akacağına.

Daha şimdiden iş bulduğum anda yapacağım ilk şeyi belirlemek fazla acınası dursa da, bu benim özgürlüğümün tamamlanması demekti ve bu düşünceye ulaştığım için çok mutluyum. Eğer o zaman kapanmasaydım, daha yeni kapanmış olacak ve belki de hiçbir zaman bir şeyleri sorgulamayacaktım. Elimden alınan özgürlüğe koşacak cesareti kendimde bulamayacaktım.

Şimdi ise çoğu şeyde aileme başkaldırıyorum. Erkek egemenliğin döndüğü bu evde babama iş yapması gerektiğini söyleyen tek kişi bendim, aileme cevap verebilecek cesarete ablamdan daha çok sahiptim. Bu yüzden kendime hiç olmadığım kadar güveniyorum. Doğru yolda olduğuma inanıyorum, fakat korkuyorum. Açıldığım zaman ailemin ve akrabalarımın vereceği tepkiyi kestiremiyorum. Çok da umrumda değil ama arkamdan konuşacaklarını, yüksek ihtimalle “Yollu, bu gidişle orospu olacak.” demelerini istemiyorum.

Bu cümleleri kuracaklar çünkü baba tarafımdan bir kuzenim, açılıp saçını boyatıp, burnunu yaptırdığında aynı cümleler kullanıldı. Tereddütte kalıyorum, fakat gün geçtikçe her başörtü taktığımda nefes alamayacak gibi oluyorum. Ben artık bunu istemiyorum. Ama küçüklükten beri bize aşılanan ahiret korkusu yüzünden bu planımdan sapacağım konusunda endişeleniyorum. Ben iyi biriyim ve gittikçe ‘dinsiz, imansız’ denen insanlara benzediğim için cehennemde yanma korkusu üste çıkıyor.

Ne yapacağımı bilmiyorum, ablama açılma isteğimi anlatmaya dilim varmadı, beni anlayışla karşılayacağını biliyorum. Ama yine de içinde yaşadığım bu korku yüzünden anlatamıyorum. Lütfen, yürüdüğüm bu yolun doğru olup olmadığı hakkında bana fikir verin. İçimde dönen savaşlara bir son vermek istiyorum.

(Görsel: Lavinia Bazhbeuk-Melikian)