“Kapanmasaydın eğer, seni gebertirdim.”

Merhabalar, biraz içimi dökmek istiyorum buraya…

14-15 yaşlarında iken annemin baskısıyla kapandım. Kapanmak istememi çok istemişti, daha sonra ailedekiler de bunu deyince bir gün; “Kapanayım, zaten bir gün açılırım.” dedim. Bu yaşlarda birinin kapanıp ne kadar doğru bir karar alacağı düşünülebilir ki? Kapandıktan sonra annemin bir sözünü asla unutamıyorum; “Kapanmasaydın eğer, seni gebertirdim.” Bu cümle beynimde olağan dışı bir etki yarattı.

Lise zamanlarımda kapalıydım, çevremdeki insanlar da kapalı ve muhafazakar olunca çok sorgulamadım doğrusu. Birçok şey lise bittikten sonra dank etti. Düşünceler beni içine çekti, mutlu değildim görüntümle, gerçekten değildim. Bir gün bunu ailemle paylaştım, annemin inanılmaz sinirleneceğini falan düşünmüştüm söylediğimde, çok şaşırdı, üzüldü ve konuyu hemen kapatmak istedi. Babama söyleyince o da üzüldü sonra konu hiç açılmadı. Belki de; “Bir anlık bir düşünce gibi gelip geçer, unuturum zaten.” deyip konuyu kapattık. 1,5 yıl geçti. Bu konu hala aklıma geliyor.

Çevrenizdekilerin ve ailenizin etkisi, sizi karar vermekten alıkoyuyor gerçekten. Bir zaman sonra; “Zaten hayatımdaki kararları ben alamıyorum.” deyip her şeyi saldım. Şehir dışında okumama izin verilmedi mesela, yapamayacağımı düşündüler, bulunduğum konumdaki yakın bir üniversiteye gönderildim. Bulunduğum okul da muhafazakar olmasına rağmen bu düşünceler beni yine alıkoydu. Belki de beni en çok açılmak istemeye iten şey, onlar gibi düşünmemem; gerek politik gerek toplumsal konularda… İlerde kendimi asla kapalı olarak hayal edemiyorum ama bunu başımda taşıyorum. Bilmiyorum ya… İstemediğim bir okul ve fiziksel olarak taşımak istemediğim bir şey ile mutlu değilim. Ne yapacağım, bilmiyorum. Yol gösterin bana, n’olur?

(Görsel: Helene Schjerfbeck)