Merhaba sevgili dostlarım. Ben bu siteyi 1-2 ay gibi ortalama bir süreçte keşfedip, bana benzeyen insanları görünce yalnız olmadığımı anlayan bir bireyim. Şimdi size kendi hikayemi anlatıp; naçizane tavsiye, görüş ve fikirlerinizi okumak istiyorum. Öncelikle ben 21 yaşıma girmek üzere olan ve üniversite 3. sınıfa geçmek üzere olan bir kadınım veya kızım. Benim kapanma hikayem 8. sınıfta, koyu dindar bir arkadaşla arkadaş olmaya başlamam ile oldu. Her şey, arkadaşım kapandıktan ve benim de onun kapanmasına özenip bir gün ona “Acaba bende mi kapansam” demem ile oldu.
Arkadaşımın ailesi koyu dindar bir aileydi. Hatta arkadaşı şu an çarşaf giyiyor ve arkadaşlığımız devam etmiyor… İyi ki de. Ona “Acaba ben de mi kapansam” diye sorduktan sonra, bir ay civarı üzerimde sürekli baskısını hissettim. “Ne zaman kapanacaksın? Kapanacağım dedin insan sözünde böyle mi durur?” gibi saçmalıklara katlandım. Bu sırada ailemde tek açık olan halam da kapanınca, sanırım bu benim için daha çok normalleşti ve kapanma kararım kesinleşti. Bu sırada ailemdeki herkes karşı çıktı, henüz erken olduğunu söylediler fakat dinletemediler. En çocuksu yaşlarımda ve asla kapanmayı düşünmezken birden dini meselelere dalınca, o an kapandım ve birden çok dindar biri olup çıktım. Bana göre o an her şey günahtı. Düşünce yapımı şu an düşünüyorum da o kadar uzak ki benden… Meğer ben kendimi kendi öz benliğimden uzaklaştırmışım. Eskiden açık giymeyi severdim, gerçi o zamanlar çocuktum ama şu an bile millete açık gelen şeyler bana o kadar da açık gelmiyor.
Kapandığım zamanlar kapanmaktan çok memnundum hatta kapandıktan 3-4 yıl sonrasına kadar her şey normaldi benim için fakat son 3 yıldır artık eskisi gibi değilim. Her şey değişmeye başladı, yaşım ilerledikçe benliğimden uzaklaşıyordum. Homofobik değilim, koyu dindar değilim. Görüşlerimle, görüntümü sürekli yargılıyorlar. Müzik zevkimin bile, görünüşüme uygun olmadığı fikirleri duydu benim kulaklarım. Şalımın kenarından saç çıkınca, bunu gören herkes düzgün bağlamam ile ilgili şeyler söylüyorlar. Gömleklerim popomu kapatacak kadar uzun olmasına rağmen, bin türlü laf işitiyorum kısalığına dair ve bunu söyleyen insanlar; açık kadınlar ve erkekler! Pantolon paçamı kıvırmama bile karışan insanlar var etrafta. Beğenerek aldığım sweatshrit, “Ben açık olmama rağmen bu kadar kısa giymiyorum” diyen insanlar yüzünden etiketi çıkarılmadan dolabımda bekliyor. Acele dışarı çıkmam gerektiğinde kapüşonlumu geçirip hafif boynum göründüğünde, açık olduğunu söylüyorlar. -Geri zekalı değilim sayın arkadaşım, ben de biliyorum boynumun görünmemesi gerek ama benim için sorun değil, uyarmana gerek yok!
Kapalı olmak benim için her anlamı ile zorlaştı. Bu sırada düşüncelerim de değişmeye başlayınca, iyice bu durum beni rahatsız etmeye başladı. Daha sonra ise yolda açık bir yaşıtımı görsem “O ne güzel açık” demeye başladım. Hayallerimde bile kendimi açık hayal etmeye ve hayalimdeki insanlara bile açık olmam durumunu nedenlerle açıklamaya çalışıyordum. Bir gün rüyamda benim kapanmam için bana baskı kuran arkadaşımı açılmış olarak gördüm ve “Beni neden kapattın” diyerek çıldırmaya başladım. Bu rüya benim dönüm noktalarımdan biriydi çünkü dile getiremediğim isteklerim karşıma çıkıyordu sürekli.
Ben özgür ruhlu bir insandım, bir süre dindar takılsam da son zamanlarda akıl yaşımın daha da olgunlaşması ile dünyaya bakış perspektifim değişti. Başta açılma düşüncesini geriye itebiliyordum fakat son aylarda yoğun bir şekilde beni ve zihnimi kurcalıyor hatta son zamanlarda uyuyamıyorum bile.
Birkaç arkadaşıma ve halama konuyu açtığımda istediğimi yapmamı söylediler fakat bu durumu iyi düşünmemi de eklediler. Üniversite çevresindeki ve onun haricindeki arkadaşlarımın tepkisi o kadar korkutuyor ki beni, açıldıktan sonra hafif açık bir şey giysem kınayarak bakacaklarına ve iyice açılıp saçıldı diyeceklerine eminim. Özellikle erkek olanların bunu demesini anlamlandıramıyorum çünkü bu durumu bilmeden yorum yapmaları, “Madem açılacaktın niye kapandın” gibi konuşmaları tuhaf geliyor. Dahası henüz babamın tepkisini tahmin edemiyorum. Belki de net bir “Hayır” diyecek emin değilim. Çünkü kendisi çok dengesizdir, belki de tehdit edecek emin değilim. Sabahları açılmak istiyorum diye düşünüp akşamları “Ne saçmalıyorsun sen” diyorum.
Bu konu hakkında ne yapacağım bilmiyorum? Yedi yıl kapalıydım, hayatımın kendimi bildiğim tüm anları kapalı. “Ya açıldıktan sonra pişman olursam” diyorum. Ama keşke açılmama neden olacak bir şeyle karşılaşsam ve hemen açılsam diye de düşünüyorum. Açılmak için diğer insanların ağzını tıkayacak bir nedenim olsa, sanırım ertesi gün açılırdım. Ne yapacağımı artık kestiremiyorum ve geceleri uyuyamıyorum baş ağrısından. Ne kadar hap bitirdim, onu bile hesaplayamıyorum. Ben yargılayıcı bakışlar altında kalmadan dans etmek, deniz suyunu tenimde hissetmek istiyorum. Saçlarımın rüzgarda savrulmasını, küpelerimin rafta değil kulaklarımda takılı olmasını istiyorum. Sevdiğim saçlarımın güneş ile açık rengine döndüğünü görmek, kapıyı açarken bile üzerimi kapatacak bir şeyler aramak için etrafta deli gibi gezmemek istemiyorum. Top oynamaktan çok, yazmamı düzeltmek istemiyorum. Ben, kimsenin yargılayıcı bakışlarına maruz kalmadan pişmanlık duymadan ben olmak istiyorum.
(Görsel: Madge Gill)
“Açılmak için diğer insanların ağzını tıkayacak bir nedenim olsa, sanırım ertesi gün açılırdım.” için 2 yanıt
Ben de 21 yaşındayım 5 yıldır kapalıyım arkadaşlarıma ve anneme özenerek kapanmıştım. Dindar bir ailede değilim ama dindar bir sülalem var baba tarafım özellikle. Annem de tam kapalı diyemem kısa tunikler dar pantolon full makyaj geziyor dediğim gibi ona çok özenmiştim ama büyüdükçe bunun yanlış olduğunu anladım bu tesettür değil bu sadece aksesuar, sadece dışarı çıkarken takıyorum balkona çıkarken kapatmıyorum başımı çünkü böyle alışmadım annemden böyle görmedim. Namaz konusunda ise kapanmadan önce tam olarak bilmiyordum bile kılmayı sonradan öğrendim ama dediğim gibi namaz kılan bir ailede büyümedim ondan kimse kılmıyor ve bir gün başlıyorum iki gün sonra bırakıyorum ve içimden gelmiyor zorla yapıyorum sanki. Ve tesettürü bu şekilde yaşamak istemiyorum dar giyinerek bilekleri görünerek çünkü bu bize emredilen değil açılmak istiyorum ailemden değil ama arkadaşlarımdan ve akrabalarımdan çok çekiniyorum ama bu ben değilim. Yeni düşündüğüm bir konu değil son 1 yıldır aklımda sürekli erteliyordum ve unutmaya çalışıyordum ama son birkaç aydır dışarı bile çıkmak istemiyorum çünkü başımı örtmek zor geliyor veya insanlar giydiklerime bakıp bana laf söylüyor – açık giyinmiyorum bu arada dar pantolon üstüne uzun tunik giyiyorum ama yine laf söylüyorlar – pantolon giymemem gerektiğini biliyorum ama etek giyemem. Çok uzattım ama bu ben değilim özenmiştim kapanmıştım tam yapamıyorum ve tam yapanlara saygım sonsuz çok büyük bir yük ben bu yükü kaldıramıyorum. Dinin gerektirdiklerini yapmadan sadece örtümle etiketlenmek istemiyorum. Çünkü tam yapmıyorum. Beni tanıyanlar yargılıyor ama gerçekten içimden gelmiyor. Hatta bu konuyu ilk düşünmeye başladığımda ölmeyi bile düşündüm çünkü yapmak istediğim şeylere engel oluyordu başörtüm. Ama aileme bu acıyı yaşatmak istemediğim için vazgeçtim. Ben annem gibi olamam annem eleştirilere kulak tıkayabiliyor ama ben yapamıyorum. Annem her şeyi yapıyor hatta ama ben yapamam çünkü doğru gelmiyor bu. Ne yapacağımı bilmiyorum umarım geri dönüş yaparsın. [email protected] burdan yazarsan bakabilirim. Random bir mail bir anlamı yok.
Merhaba ben de kapalıydım sizin gibi 12 yaşında kapandım ve 26 yaşında evlendiğimde açıldım. Ben kendi rızamla kapanmamıştım babam istiyordu hatta bu yüzden baskı bile uyguluyordu bana ama hiçbir zaman mutlu olamadım ve bu yüzden okula bile devam etmedim ama 17 yaşındayken biriyle tanıştım sonra ayrıldık evlenmeyi düşünmedik o zaman o askerdeydi o zamanlar derken arada bir kere daha barıştık sonra tekrar ayrıldık ve aradan yıllar geçti ama hiç birbirimizi çok derinlere inerek tanımadık ve sonra çalışmaya ara verdiğim zamanlar kendimi kitaplara verdim kitap okudukça din konusundan her şeyi sorgulamaya başladım ama çünkü bir yerlerde bir yanlışlık vardı nasıl olurda bir tüy saç günah sayılıyordu çünkü günah demek “suç” demekti ve derken bir gün tweeterda bir Tweet gördüm tweetin başlığı “cennete sadece müslümanlar mı girecek” ve YouTube da bir videoydu konuşan kişide Recep İhsan Eliaçık’tı hep sorguladığım ve merak ettiğim bir şeydi bu çünkü bana çok saçma geliyordu ve hiç düşünmeden tıkladım ve dinledim o kadar mantıklı bilgiler veriyorduk bütün videolarını izledim ve kuranı araştırdım hatta onun ‘yaşayan kuran’ kitabınızda aldım çok fikirlerim kesinleşti ve bir gün eski erkek arkadaşım tekrar bana yazdı demiştim aradan yıllar geçmişti artık ikimizde olgunlaşmıştık sonra her şeyi konuşmaya başladık kendime dedimki “bu adam aynı benim gibi düşünüyor”. Ve bir gün bana çelişkili konuştuğumu söyledi “Kapalısın ama bunun günah olduğuna inanmıyorsun öyleyse neden açılmıyorsun” dedi. Ben de istiyordum ama ailem asla izin vermezlerdi bunuda ona söyledim. Öyleyse evlendiğimizde açılırsın ve öyle yaptım bunu ailesine söylemişti aileside tepkiliydi ama umurumda değildi kimse çünkü artık kararlıydım eşimde hep arkamda durdu evlendikten bir ay sonra açıldım herkes farklı baktı ama umursamadım bir tek anne babamı umursuyordum. Annem arada söyleniyor, babamda arkamdan kızmış ama asla yüzüme söylemedi hatta küsmedi ve normal olarak konuştu yine ve şimdi kimseyi takmıyor ve bu durumdanda mutluyum çünkü düşüncelerim net.