Yaşım 14. Ben bu kadarım. Kendim değilim. Bu hayatta olan, ben değilim. Klasik din(i)dar ailedeyim. Ailemi seviyorum, her ne kadar kendi doğruları benim için yanlış olsa da ve bu düşünceleri benim üzerimde baskı oluştursa da… Seviyorum yine de. Bu hayattaki gerçek yaşam amacı, yaşam amacını bulmakmış bir filozofa göre ama ben amacımı bulamadım, dolasıyla yaşam amacım da kalmadı. En çok kızdığım şey de bu ya, yaşam amacı kalmadığı halde yaşama iç güdülerinin ağır basması…

Kısaca kendim olamama hikayemi anlatayım. Çocukluğunda Kuran kursuna giden, yaz tatillerinde Kuran kursuna giden ve bunların yanı sıra akşam sohbetlerine katılan bir kişiydim. Ortaokulu İmam Hatip’te okuyan bir kişiyim ben. Ankara fen lisesine gidecekken; erkek-kız karışık diye, cemaatin özel okullarından olan bir fen lisesine yazılıp orada 9. sınıf okuyan bir kişiyim şu an.

Bu anlattığım kişi, şu an ki ben olan ama istemediğim kişi. Bu platformdaki kişilerin mücadeleci ve güçlü taraflarına hep gıpta ediyorum. Benim sizin gibi olmak isteyip olamama nedenim ne?

İçimdeki bu eziklik duygusu mu, içime hapsedilmiş isteklerim mi, daha çok sevilmeme korkusu mu yoksa aile sorunlarım mı?

Hayatımda hiç dostum olmadı. Hep arkadaşlarım oldu. Ama arkadaşlarım beni hep ders, not, kopya konularında kullandılar… İşin komik yanı, benim en başında amaçlarını fark etmeme rağmen onlara izin vermemdi… N’olurdu ki biraz arkadaşım olsalardı; kantine tek gitmesem, basketbolu tek oynamasam… Gerçi şu an başörtüsü denen şey yüzünden bıraktım oynamayı da, neyse…

Ben tıp okumak istemiyorum anne, animasyon tasarımcısı olmak istiyorum!
Ben kapalı olmak istemiyorum anne, istediğimi giymek istiyorum!
Ben arkadaşımın olmasını istemiyorum anne, dostumun olmasını istiyorum!
Ben din kurallarına uymak istemiyorum anne, kendim olmak istiyorum!
Ben mutsuz ölmek değil, mutlu ölmek istiyorum anne!

Ama hiç başaramayacağım, ben korkağım. Ben sevilmek için kendim olamıyorum, bu yüzden yaşadığım bu hayata adapte olmak zorundayım. Büyük ihtimalle olamayacağım ve mutsuz öleceğim. Hayır! Bunlar da ben değilim, mutlu ölmek için her şeyi yapacağım. Ben gıpta ettiğim sizler gibi olup ileri de herkesin seveceği kişi olacağım.

Sessiz ağlamayacağım bundan sonra.

(Görsel: Anselm Kiefer)