Merhaba, uzun zamandır düşünüyordum ve sonunda size yazıyorum. Ben 20 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. 12 yaşında regl olur olmaz kapandım. Daha doğrusu babam bir gün geldi ve “Yarın kapanacaksın” dedi. İtiraz etmedim çünkü biliyordum ki “O ne derse, o olmalıydı.” Bütün gece ağladım ama ertesi gün kapandım. Okulda defalarca kez dalga geçildi. Zaten çok güzel bir kız değildim bir de ergenliğe yeni girmemle çıkan sivilceler, üstüne şalı iğrenç bir şekilde yapmam iyice çirkinleştiriyordu beni. Özgüvenim asla yoktu.

Ortaokulda başörtü yasağı olduğu için babam kolejlere gönderdi, daha iyi bir eğitim almam için falan değil sadece başörtülü okuyabilmem için. Lise sınavında iyi bir puan aldım, yaşadığımız yerde iyi olan liselere gidebilirdim fakat babamla annem tercih listemi kendileri yaptı ve bütün tercihlere İmam Hatip liselerini yazdı. İlk bir hafta İmam Hatip’e gittim ve gerçekten iğrenç bir ortamdı.

“Ben bu okula gitmek istemiyorum” dediğimde “Ya buraya gidersin ya da seni okuldan alırız” dediler. Ve ben okuldan ayrılmak zorunda kaldım. Çalışkan bir öğrenciydim ve bunu bana neden yaptılar diye ağladım hep. Açık liseye geçince yine onların seçtiği “İslami dersler” veren kurs gibi bir yere gittim. Aslında oraya gitmekten çok da rahatsız değildim. Orada namaza başladım, başörtüm büyüdü, ferace giydim. İki sene gittikten sonra, açık liseden normal liseye geçtim. Çünkü üniversiteye gitmek istiyordum.

Babam da annem de dindarlar. Kadın akrabalarımın neredeyse hepsi kapalı. Son bir yıldır açılmak istiyorum, ilk zamanlar babamdan dolayı bu fikrin asla gerçekleşmeyeceğini düşünüp aklımdan atıyordum. Verecekleri tepkiden çok korkuyordum, hala korkuyorum. Büyük ihtimalle babam öldürücü bakış atar, bağırır ve vurur. Sonra düşündükçe dedim ki “İstemediğim bir şekilde yaşamak beni depresyona sürüklüyor, bu şekilde nereye kadar yaşayabilirim?” Babam evden kovsa parasız kalsam ne yaparım diye düşünüyorum.

Hâlâ Müslümanım, namaz kılıyorum ama açılmak istiyorum. Kendime güvendiğim zaman – umarım ki en kısa sürede – onlara söyleyeceğim. Ben onların bana çizdiği yoldan yürüdüm bu yaşıma kadar. Ama artık kendi istediğim gibi yaşamak istiyorum.

Teşekkürler…

(Görsel: Cagnaccio di San Pietro)