Gitar çalmak istedim, “Gavur şeylerini merak etme” dediler.

Nasıl başlasam bilmiyorum, biraz korkuyorum. Nedenini de bilmiyorum. Ben, hani küçük yaşta zorla kapanma gibi bir şey yaşamadım. Lise çağlarında kapandım. İlkokulu bitirdikten sonra orta okul için İmam Hatip’e gönderildim, lisede de aynı şekilde. Şu an son sınıfım. 8 yıl İmam Hatip’te okudum, gerçi eski okulumdan memnundum. İmam Hatip istemiyordum, hani dedim, beni göndermeyin falan ama beni tabii ki de dinlemediler. Her neyse, sonuçta sekiz yıl İmam Hatip okudum. Liseye geçince fark ettim ki, istemesem de zorla kapanacaktım.

Biz 3 kardeşiz. En büyük ablam, şiddetle kapandı ama şu an memnun. İkinci büyük ablam ise, kendi isteği ile kapandı. Ben de ablamlardan dolayı bir heves ettim, hani ben de kapanacağım zaten dedim, kapandım. 15-16 yaşlarındayken en büyük ablam uyardı, “Kapanma, biraz bekle, öyle kapan” dedi. Bense dinlemedim, sonuçta her türlü kapanacaktım zaten.

Kapandım, başta her şey çok güzeldi ama bir süre sonra artık başımdaki şal beni boğuyordu, yapamıyordum. Zaten ilk pişmanlığım çok değil, 7-8 ay sonra başladı. Pişmanım ama ailem izin vermeyecek, biliyorum.

En başta söyleyemedim, şiddetten korktum ama iki ablam da bana destek çıktı “Biz arkandayız” diye. İki yıl kapalı kaldım. Bu sene artık söyledim açılma istediğimi ama aldığım cevap “Dayak mı istiyorsun” oldu. Babama daha söylemedim bile, gören de babamı dindar sanır.

Ailemde herkes biliyor açılmak istediğimi. Hatta kuzenlerim, yengelerim içinden “Açıl” diyenler bile oldu ama ailem sorundu benim için. Ama artık, aileme de açık açık diyorum eninde sonunda açılacağımı. Annem de “Evlenince açıl” diyor, ben evlenince değil elime mesleğimi aldığım gün açılacağım ve bunda da kararlıyım.

Sadece kapanmam sorun değil, benim hayallerim de vardı. Küçüklükten beri gitar çalmak, tekvando öğrenmek gibi… Ama onlar kırık dökük tozlu bir askıya alındı. Çok istediğim tekvandoyu öğrenebilmek için 3 yıl yalvardım. Bana hep “Kadın hoca bulalım” dediler ama hiç aramadılar bile… Gitar çalmak istedim, “Gavur şeylerini merak etme” dediler. Cidden, başımdaki şalı her insan taşıyamaz. Bu ağır bir yük, ben de o yükü kaldıramıyorum.

(Görsel: Prudence Flint)