Merhabalar, ben 9 yaşından beri kendi isteğiyle kapalı olan biriyim ve aynı zamanda 9 kardeş arasındaki en küçük kızım. Şu an 17 yaşındayım. Ailemdeki hemen hemen herkes mesleğini eline aldı, kendi yoluna çıktı ama sorun şu ki ailem aşırı dindar ve her şeye karışıyorlar. Evlendikten sonra bile bir yere giderken onlara danışmamız zorunluymuş gibi davranırlar ve öyle davranmayanı da kınarlar. Ben de eskiden öyleydim. Dinime çok bağlıydım. Birkaç arkadaşım benim sayemde örtündü ama liseye geçtiğim zaman düşüncelerim ve hayata bakış tarzım çok değişti. Artık ailem gibi düşünmüyor ve onların söylediklerini mantıklı bulmuyordum. Yavaş yavaş gerçek benliğime ve o kaçınılmaz sona yaklaştığımı hissediyorum. O son ise benim açılmam.
Akrabalarım arasında tek bir açık kız var, geri kalan herkes başörtülü. Ailem açık kişilere asla normal bakmıyor. Kısa giyindiğimde tonla laf işitiyorum, ruj sürdüğümde “Bu ne?” diyorlar. Onların arasında bu kadar yalnız olmak ve o kadar kişi tarafından yargılanmak bana çok ağır geliyor.
Ailemi çok seviyorum ama beni açık kabul edeceklerini zannetmiyorum. Ne yapmalıyım, bilmiyorum. Bu yıl sınava gireceğim ve üniversiteye başladığımda artık gerçek ben olmak istiyorum. Onları kaybetmek istemiyorum, bana nasıl bakarlar, bilmiyorum ama bu şekilde yaşamak da istemiyorum. İstiyorum ki beni olduğum gibi kabul etsinler, saçlarım veya kalçam onların tek derdi olmasın. Ama bu çok zor onlar için, kıyametin alameti!
Ben hâlâ Allah’a inanıyorum ama kafamda çok soru var. Umarım benim için en doğru olacak şeye karar veririm.
(Görsel: Giselbert Hoke)