Merhabalar. Öncelikle nereden başlasam bilmiyorum. Bu sayfayı uzun süredir takip ediyorum ve ben de yazmaya karar verdim.
Öncelikle size biraz ailemden bahsetmek istiyorum; ailem, muhafazakar ve dini konularda baskıcı bir aile. Küçüklüğümden beri inançlarını, düşüncelerini bana empoze ettiler ve maalesef hala da ediyorlar. Akşamları salonda ailemle beraber oturmaya çekinir hale geldim. Ne zaman bir araya gelsek annem ve babam -özellikle annem- dini vaaz vermeye başlıyor ve sürekli aynı şeyleri söyleyip duruyor.
Herhangi bir dine mensup değilim, inançsız biriyim ancak böyle bir ailede yetiştiğim için neredeyse günün her saati dini söylemlere maruz kalıyorum. Sadece kendi aralarında konuşsalar ve tartışsalar benim bununla bir problemim olmazdı ancak üstü kapalı biçimde bana kendi düşüncelerini empoze etmeye çalışıyorlar. Ve bu durum artık çok can sıkıcı olmaya başladı, öyle ki geceleri rüyalarıma bile giriyor söyledikleri şeyler. Ailemle konuşmaya çalıştım ve bu durumun artık beni rahatsız ettiğini anlattım ancak bana sert bir şekilde, “Sen gerçekleri duymak istemiyor musun? Doğruları görmek istemiyor musun?” şeklinde tepki gösterdiler. Artık kendimi onlara açıklayamaz hale geldim.
Buraya kadar anlattıklarımdan, ailem hakkında fikir sahibi olacağınızı düşünüyorum. Ben başörtülüyüm, çok küçük bir yaştan beri. Bu tamamen girdiğimiz ortamlardan, çevremizden ve ailemden dolayı oldu. Yaşım ilerledikçe dine olan bakış açım değişti ve uzun bir araştırma süreci yaşadım. Artık inançsız biriyim, sonuç olarak başımı açmaya karar verdim tabii ki. Anneme, artık başörtülü olmak istemediğimi söyledim. Çok şiddetli biçimde bağırıp çağırmaya başladı ve “Başımıza orospu mu olacaksın?” şeklinde söylemlerde bulundu. Açıkçası bu tepkiyi bekliyordum ama yine de psikolojik olarak çok yıprandım.
Bu süreç çok uzun sürdü ve hala devam ediyor. Yemek yerken, yolda yürürken sürekli olarak “Kızım vazgeçme başörtünden” gibi şeyler söylüyor. Bütün bunlara rağmen, daha bilinçli, daha tecrübeli, daha kesin ve daha kararlı biçimde karşılarına çıkıp ailemle konuşmak istiyorum ve artık bu işi bitirmek istiyorum. Bu işi artık bitirmek istiyorum ama kendimi öyle bir baskı altında hissediyorum ki olacakları düşündükçe yapacak cesaretim kalmıyor. Daha dik bir duruş sergilemek istiyorum ama daha fazla psikolojik baskıya ve hakarete maruz kalmaktan korkuyorum.
Annem çok kafaya takan bir insandır, geçen gün sırf namaz kılmıyorum diye çocuk gibi küstü bana. Kendi inancı dünyadaki en doğru inançmış gibi davranır, “Senin doğruların beni ilgilendirmiyor” dediğimde ise “Bunlar benim doğrularım değil, Allah’ın doğruları” der. Deyim yerindeyse peygamberi görmüş gibi konuşur. Şimdi ben bütün bunlara tekrar katlanmaya cesaret edemiyorum ama böyle de yaşayamıyorum. İstemediğin bir yaşam tarzına mecbur bırakılmak gerçekten dünyanın en iğrenç hissi.
Ben bu sefer olacaklardan gerçekten korkuyorum ve biliyorum ki yalnız değiliz. Lütfen bana yardımcı olur musunuz? Yorumlarınızı okumaya çok ihtiyacım var çünkü…
(Görsel: Christos Bokoros)
Comments (4)
reşit misin bilmiyorum ama umarım en yakın zamanda ekonomik özgürlüğünü alırsın. Ekonomik özgürlüğünü aldıktan sonra uzaklaşırsın ailenden, maalesef sabretmekten başka çare yok ve bu gerçekten sinir bozucu. Benim de ailem muhafazakar, senin gibi kapanmaya falan zorlanmasam da ne yaşadığını az çok anlıyorum <3
Ekonomik özgürlük her şeyin anahtarı. Maruz kaldığın psikolojik baskı için üzgünüm ancak hiç kimsenin buna yapacak bir şey yok, senden başka. Aksırana tıksırana kadar çalışmalı ve yaptığın şeyi dünyada en iyi yapan insan haline dönüşmelisin. O zaman ekonomik özgürlüğün ve ailenin karşısına çıkacak gücün olacak daha da önemlisi istediğin her şeye ulaşabileceksin. Üzülerek söylüyorum ki, o zamana kadar da bu işkence de devam edecek. Ancak her şey bittiğinde ve sona erdiğinde, arkana dönüp baktığın zaman şunları fark edeceksin; yaşıtlarından çok daha olgun, çok daha başarılı, ve çok daha bilge bir insana dönüşmüşsün.
Elindeki malzeme bu. Bir yemek yapman gerekiyor. Bu yemeği yapmak hiç kolay değil. Maruz kaldığın gerçeklik insanlığın kolektif hafızası için utanç verici ama benzer utanç verici durumlar pek çok insanın başına farklı formlarda geliyor. Bazıları bu süreci yönetmekte başarısız, bazıları da çok başarılı oluyor.
Unutma, hayat sadece değer verdiği insanla uğraşır. Şu an çaresiz hissediyor olsan da bu yolda yürümeye devam ettiğin sürece, hayat sana ihtiyacın olan cevapları iletecek.
Neden dinden sogudugunu hatta ciktigini ailen ile paylasmalisin. Dinden ciktigini soylemeyebilirsin ama din ile ilgili olan suphelerini ve sorgulamalarini soyleyebilirsin. Bu yuzden dini olarak kendini gelistirmeni öneririm. Onlarin kalbini kirmadan dini elestirilerini duzgun bir sekilde yapmani oneririm. Ya anne neden Allah soyle yapmis acaba da boyle yapmamis seklinde sorular sorabilirsin. Hatta onlara paran ile cicek al hediyeler al. Gonullerini al. Onlari sevindir. Ornegin kadinin islamdaki erkege gore etkisiz ve zayif yonlerinden baslayabilirsin. Kuran dan bu konu ile ilgili bircok skandal ayet var. Ya da felsefi sorular sorarak anneni ve babani dusunmeye itebilirsin. Bu sayede sana daha fazla hak vereceklerdir. Ben sahsen Efe Aydal kirmizi hap 1 deki argumanlari baslangic olarak iyi bir kaynak olabilecegine inaniyorum. Daha sonra yavas yavas diger isteklerini soyleyebilirsin. Hic birsey bir gunde olmaz. Kac yasindasin bilmiyorum ama ailen ile iyi gecinerek de hayallerini gerceklestirebilirsin ve bu yol okadar da aci verici olmaz diye dusunuyorum. Bol sans diliyorum.
Bende aynı şeyleri yaşıyorum annemde bana orospu mu olucaksın başıma demişti kardeşim namaz kılmayı bıraktı diye ona da küsmüştü 3 aydır savaş veriyorum psikologa gidiyorum ama inanıyorum yanlız değiliz ve başaracağız