Başta ailem olmak üzere daha 17 yaşımda bana bunları yaşatan hiç kimseyi affetmeyeceğim.

Selamlar, yine ben. Ne zaman bunalsam, şalı boynuma doladığımda hissettiğim boğulma hissiyle baş başa kalsam kendimi burada buluyorum. İçimi dökebileceğim, kendimi özgürce açıklayabileceğim tek yer burası. Bu platform sayesinde tanıştığım insanlar olmasa bu süreci nasıl atlatırdım, hayal bile edemiyorum. Gerçi çok da atlatmış olduğum söylenemez.

Sınav haftamda olmama rağmen kendimi öyle bir boşlukta hissediyorum ki değil çalışmak, kolumu kaldırmaya mecalim kalmadı. Başta ailem olmak üzere daha 17 yaşımda bana bunları yaşatan hiç kimseyi affetmeyeceğim. Çok şey mi istemiştim ben? Saçlarımı özgürce savurabilmek, rüzgarı saçlarımda hissetmek istedim. Karşımdaki insan önce başımdaki örtüyle değil benimle konuşsun, aynaya her baktığımda kendimden nefret etmeyeyim istedim. Ama bu size ağır geldi.

“Artık başörtüsü takmak istemiyorum” dediğimde “Orospu mu olacaksın başımıza?” dedin ya anne, o gün orada bitirdim seni içimde. Senden ilk kez duyduğum şeyler değildi, zaten alışığım ben senin hakaretlerine ve aşağılamalarına ama bu kadar canımı yakmamıştın hiç. 5 yaşında kapının önüne attığında beni içeri alman için yalvarırken bile bu kadar yanmamıştı canım. Bunu da defalarca yapmıştın aslında. Sahi neden ağlıyordum ki her seferinde? Neden sana değil de kendime kızıyordum? Neden yaptınız bana bunları? Aklımdaki diğer binlerce soru gibi bu soruların cevabını da hiçbir zaman bulamayacağımı biliyorum. Daha çok küçükken komşumuza gidip “Ben sizin kızınız olayım ne olur, onlar hep bağırıyor” dememi bile gülerek anlatıyorsunuz insanlara. Yazarken bile gözlerimi dolduran, boğazımı düğümleyen şeyleri nasıl komik buluyorsunuz, aklım almıyor.

Neyse, bunları konuşmanın manası yok. Benim tek hayalim güzel bir üniversite kazanıp bu evden gitmek. Kendim olabileceğim kadar uzağa gitmek. Hiç kimsenin hayatımı bilmediği, yargılanmayacağım insanlarla beraber olmak. Hayali bile o kadar güzel ki… Kulaklığımda Bulutsuzluk Özlemi – Özgürlük Emek İster çalıyor. Buraya kadar geldiyseniz muhtemelen biliyorsunuzdur ama dinlemediyseniz de benim için, bizim için dinleyin lütfen.

Okuduğunuz için teşekkür ederim, iyi ki varsınız. Ben bir gün buraya ‘Başardım!’ yazacağıma inanıyorum. Umudumuzu kaybetmeyelim güzel kızlarım, hepimiz başaracağız.

(Görsel: Sassy Attila)